LXX

Alice Potter

Als James, Remus, Sirius en Peter niet veel later alweer de Grote Zaal uitlopen, wordt het gevoel alleen nog maar erger. Blijkbaar ben ik zo onrustig dat het zelfs Marinda op begint te vallen. Met een zucht laat ze haar vork naast haar bord vallen en draait ze haar hoofd naar me om. ‘Wat is er?’
‘Remus doet raar,’ mompel ik.
‘Hij is raar, dat weet je toch wel?’ Ze laat haar ogen even door de zaal kijken. ‘Waar is hij eigenlijk?’
‘Hij ging net weg, met Sirius, James en Peter.’
Ze kijkt me even schattend aan. ‘Wil je hem achtervolgen?’
‘Nee!’ Ik kijk haar met grote ogen aan. ‘Ik vertrouw hem wel, het is alleen…’
‘Dat hij iets verbergt?’
‘Ik heb een naar gevoel erover…’
‘Dat heet wantrouwen,’ weet Marinda te vertellen. ‘Als je hem achtervolgt, kun je zien wat hij doet. En probleem opgelost.’ Ze haalt haar schouders op en pakt haar bestek weer.
Ik zucht. ‘Laat ook maar.’
‘Alice,’ Marinda kijkt me doordringend aan, ‘Remus is de betrouwbaarste persoon die ik eigenlijk niet echt ken.’
Ik glimlach. ‘Je hebt gelijk, ik moet niet zo raar doen.’
‘Zullen we morgen samen naar Zweinsveld gaan? Tenminste, ik neem aan dat je niet met Remus gaat.’ Ze glimlacht.
‘Nou, eigenlijk-’
Ze kijkt me geschrokken aan. ‘Je, gaat toch niet echt met hem? Dat is geen goed idee! Straks-’
‘Als je me nou laat uitpraten… We hebben afgesproken om samen niet te gaan.’
Marinda’s wenkbrauwen schieten omhoog. ‘Afgesproken om samen niet te gaan? Dat klinkt wel erg triest…’
Ik zucht en rol met mijn ogen. ‘Het is ook nooit goed.’
‘Natuurlijk niet, het kan altijd beter,’ zegt Marinda tevreden. ‘Wanneer ga je het eigenlijk aan James vertellen?’
Ik verslik me in een stukje kip en begin te hoesten. Marinda begint rustig op mijn rug te kloppen, maar blijft me vragend aankijken. ‘Nou?’
‘Weet ik niet,’ zeg ik zacht.
Ze zucht. ‘Hoe langer je het uitstelt, hoe moeilijker het wordt. Bovendien zal hij het al helemaal niet leuk vinden als je het zo lang voor hem verzwijgt.’
‘Ik weet het,’ mompel ik. ‘Ik doe het zo snel mogelijk, ik moet alleen het goede moment vinden.’
Ik heb al weken James niet meer recht in zijn ogen kunnen kijken. Het voelt niet goed om tegen hem te liegen, maar ergens is het toch ook zijn eigen schuld? Als hij me nou eens het gevoel gaf dat hij normaal op zoiets zou kunnen reageren…