5#

'Met Onno.' Zijn stem klonk zwaar en mannelijk. Ik schudde even mijn haren, en leunde met mijn linkerarm op de leuning van de grote bank.
'Ja, uhm, hallo, ik ken jou niet.' mopperde ik. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, ik had geen idee wat ik hier mee aan moest.
'Ik jou wel.' Ik sloeg mezelf voor me hoofd, lekker logisch. Wat een sukkel zeg, gatverdamme, ik heb geen idee waarvoor hij nou weer belde. Weer? Nee, dit was de eerste keer. Hoopte ik.
'Oke, en waarom belde je dan?' zei ik op een zeurderig toontje. Al mijn vrienden zaten me aan te staren, tot dat opeens de grote woonkamerdeuren open werden gedaan en Micheal naar buiten kwam lopen.
'Even over jullie vakantie.' zei hij, tenminste, hij praatte wel heel snel. Hij wist dat ik er wat achterna zou gaan zeggen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en zwaaide naar Micheal die op de andere bank ging zitten, dicht naast Vanille. Hebben die wat met elkaar ofzo? Ik rolde mijn ogen, hopelijk ongezien.
'Dat gaat jou niks aan.' Ik hing op. Ik zuchtte even diep, ik snapte niet hoe hij wist dat ik op vakantie zou gaan. Het was over drie dagen al.
'Wie was die kerel?' zei Liam op een eigenaardig toontje. Hij kon er niet zo goed tegen als andere jongens met mij praten enzo. Tsja, dat had je als je knap was. Ik sloeg mijn rechterbeen over mijn linker heen, en deed mijn Blackberry weer in m'n broekzak.
'Geen idee,' zei ik fronsend en liep naar mijn laptop toe. Ik pakte hem van het bureau af, en ging toen zitten. Deze keer in het midden van de bank. Gelijk kwamen mijn vrienden om me heen zitten en zat Liam het dichtst naast mij, zijn handen strelend over mijn lichaam-lijn. Ik grinnikte kort, maar keek hem toen even streng aan.
'Liam,' zei ik een beetje droog. 'Niet hier.' voegde ik er aan toe. Liam aaide me nog een keer over mijn haren, en keek toen naar het beeldscherm.
'Zeg, schoonheid, waar blijft dat filmpje?' Ik keek even kort achterom en zag Annesty een beetje pijnzend kijken. Wisten de anderen al dat ze zo'n domme allergie heeft?
'Ann, weten de anderen het al?' Ik keek haar fronsend aan en glimlachte kort. Helaas keek zij mij nogal boos aan, tsja, had ze het maar eerder moeten zeggen.
'Wat al?' Vanille keek Annesty grijnzend aan, natuurlijk dacht iedereen dat Annesty een vriendje had ofzo. Die had ze al, ik heb haar en d'r vriendje een keer gespot in het park.
'Ze heeft al een vriendje.' Annesty leek nu bijna te ontploffen, maar ze hield zich in. Op gespannen toon zei ze: 'Dat is niet waar. En zo ja, hoe weet je dat?'
'Ik zag jullie nogal zoenen in het park. Onder schooltijd.' Annesty kon denk ik wel door de grond zakken.
'Laat maar zien.' Liam gaf me een lange kus op mijn lippen, totdat Brandon ons verdrietig uit elkaar duwde.