~|| 001 ||~

Eindelijk sta ik voor het kasteel, waar mijn vader woont. Weg van Erisa. De vrouw die van mijn leven een hel maakte. Ze sloeg en schopte me helemaal bont en blauw. Ze zei dat als we binnen waren en iemand vroeg naar de blauwe plekken ik moest zeggen dat ik van de trap gevallen was. Ik hoop dat mijn leven er nu een stukje beter op wordt. En dan heb ik het nog niet over Erika en Arisa. Mijn vervelende tweelingzussen. Ik ben 12 jaar en hun 15. Zij maakten het er ook niet beter op, ze gaven mij al hun huiswerk zodat ik het zou maken. Ik was slim volgens hun, te slim. Een nerd.
Erisa klopte driemaal op een houten deur die opengedaan werd. Vandaag ben ik 12 geworden, de leeftijd dat ik naar mijn vader toe mocht.
“Hallo, wie zijn jullie?” Vroeg de vrouw in de opening.
Ze heeft blond haar, een onmenselijk bleke huid en rode ogen die nogal afschrikken. Een creep.
“Halloooo.” Zei Erisa iets te enthousiast. “Ik ben Erisa en dit is Charlotte. Ze moest hier heenkomen wanneer ze 12 werd. Dus ik kom haar afzetten.”
Eerlijk gezegd had ik hier niet veel vertrouwen in. Ik verwachtte weer een mishandelaar als vader, maarja zo was ik nou eenmaal ingesteld na al die mishandelpartijen.
“Hoi.” Mompelde ik haast onverstaanbaar. Ik staarde doods voor me uit.
Het meisje leek even van haar stuk gebracht te zijn maar herstelde zich weer snel.
“Nou, ja kom maar mee.”
Erisa kneep hard met haar scherpe nagels in mijn arm en siste gemeen.”Ik hoorde je niet Charlotte. Je moet harder praten.”
Onderweg kwamen we langs een secretaresse. “Hallo, goedemiddag.” Zei ze vriendelijk.
Toen we bij de lift kwamen stapten we erin en hoorde ik een irritant “liftgeluidje”.
Het meisje legde bemoedigend een hand op mijn schouder. Tja, wat wil ook na zoveel jaren bij zo’n lelijk mens als Erisa gewoond te moeten hebben.
Uiteindelijk kwamen we bij een zaal uit, waar nog meer mensen waren met een bleke huid en rode ogen. Heel eng eigenlijk.
“Aaaaah. Wie zijn dit Jane?” Vroeg een man die meteen enthousiast omhoog sprong.
Ik schrok er zowat van en keek gauw naar beneden. Was die man helemaal gek geworden? Tja, mijn zelfvertrouwen zijn erg omlaag gegaan.
Erisa had me tot mijn tiende naar school gestuurd en me er daarna vanaf gehaald. Daarna zadelde ze me op met vele klusjes. Ook was ik haar stresspopje waar ze haar woede, frustratie en stress af reageerde, geen fijne jeugd zoals je hoort.
“Charlotte en haar pleegmoeder.” Antwoordde Jane.
“Ach, wat leuk nou.” Hij liep naar me toe en stak zijn hand uit. “Ik ben je oom Aro.”
Twijfelend pakte ik zijn hand vast. En toen hij mijn hand vasthad, hield hij hem ook voor een minuut of 2 vast. Ik zag zijn blik veranderen van boos naar gefrustreerd naar fronsen. Ik hoorde hem mompelen.”Wat eigenaardig, gemeen…. wat een nare vrouw toch ook. Arm kind. Je had geen fijne jeugd.”
Ik schrok. Hoe wist hij dat nou.
Toen glimlachte hij naar mij en ging naar Erisa.
“Hallo, ik ben Aro.” En Erisa pakte zijn hand vast. “Ik ben Erisa, pleegmoeder van Charlotte.” Misschien deed ze iets te vrolijk.
“Zijn blik werd boos. En bleef ook de hele tijd boos. Tot hij siste. “Hier komt u niet mee weg.”
Erisa’s blik verstarde.”Waar heeft u het nou weer over?” Schijnheilig keek ze hem aan.
“Felix, Demetri pak haar vast en bedek haar mond.” Zei Aro. Gelijk kwamen er twee jongens aanrennen en grepen Erisa vast.
“Zo Charlotte, al benieuwd wie jouw vader is?” Vragend keek hij me aan.