Ken ik jou?

‘Kom maar’, zei de man haast spinnend en hij liep een stuk voor me uit, draaide zich om en wenkte me weer. Ik kon niet goed zien wie het was omdat hij helemaal in de schaduwen van de bomen stond. Toch voelde ik me tot het haast Britse accent aangetrokken en zonder dat ik erbij nadacht volgde ik hem langzaam. Hij liep nog een klein stuk voor me aan en ging langzamer lopen zodat ik nu naast hem liep. Ik was nog steeds nieuwsgierig en keek opzij om zodat ik misschien zijn gezicht kon zien. Hij grinnikte en keek net op het moment de andere kant op. ‘Weet je al hoe je aan dat ding komt?’, vroeg hij toen we bij een open plek kwamen en hij naar een van de grote stenen liep en erop klom. Ik snapte eerst niet meteen wat hij bedoelde maar toen dacht ik aan de tattoo op mijn rug. ‘Nee, hoezo? En hoe weet jij dat ik een tattoo op mijn rug heb?’, vroeg ik verbaasd. De man negeerde mijn vraag en hij stak zijn hand naar me uit. Ik stond niet stil bij deze woorden en liet hem mijn hand pakken en hij trok me omhoog. Nu ik op de steen stond kon had ik veel beter uitzicht over de open plek en mijn oog viel op een soort krot wat leek op een vervallen huis aan de overkant. ‘Het is een hele lange tijd geleden dat ik hier geweest ben’, zei de man en het viel me op dat hij nogal moeite had om hier te zijn aangezien hij erg verdrietig klonk. Ik keek hem even aan en het irriteerde me dat ik hem niet kon zien omdat hij steeds onder de schaduw van bomen en rotsen stond. ‘Waarom wou je me dit laten zien?’, vroeg ik terwijl ik rondkeek. Hij antwoordde niet meteen en ik ging op de steen zitten wachtend op een antwoord. ‘Het ligt nogal ingewikkeld, Camil’, is het enige wat hij zei terwijl hij naast mij ging zitten. ‘Ik ben het zat hoe weet je allemaal dingen over mij zonder dat ik je ooit gezien heb en waarom noem je me Camil?, snauwde ik haast. Hij lachte nu hard en iets in zijn lach vond ik eng klinken. ‘Ik weet inderdaad wel erg veel over je en ik noem je Camil omdat ik weet dat dit de naam is die vrienden voor je gebruiken’, zei hij duidelijk geamuseerd met mijn uitbarsting. ‘Je bent geen vriend van me en ik voor de zoveelste keer ik ken je niet’, mokte ik omdat ik het vervelend vond dat hij het leuk vond als ik boos werd. Hij grinnikte en keek nu naar mij terwijl ik voor me uitkeek en ik kwam op een idee. ‘Je kent me inderdaad niet maar toch denk ik dat we op een of andere manier voorbestemd zijn’, zei hij. Ik luisterde maar half naar het laatste wat hij zij en vliegensvlug dook ik naar hem toe en trok hem aan zijn arm naar me toe zodat ik zijn gezicht eindelijk kon zien. De man probeerde het nog te verhinderen maar was net te langzaam en viel naar voren. Ik viel naar achteren recht met mijn rug op de steen en toen ik mijn ogen open deed zag ik dat hij op me gevallen was. Ik las de verbazing in zijn gezicht duidelijk verbaasd over mijn actie. Ik keek naar zijn gezicht en hield mijn adem in.