025 : My last

Helemaal klaargestoomd en actief sta ik beneden aan de achterdeur, klaar voor mijn ochtendritueel, een kleine 15 kilometer joggen over het strand. 'Goeiemorgen Mevr. Griselda.' zeg ik klaarwakker, terwijl zijzelf chagrijnig naar de deur loopt. 'Goeiemorgen.' Zodra ze de sleutel omdraait ren ik naar buiten, de trappen af, het zand in. Heerlijk dat gevoel, sporten is echt mijn nieuwe hobby. Ik bind mijn haren na 8 km terug in een deftige staart en drink wat water. Ik hoor een gek geluid langs me heen en zie een nogal knappe jongeman voorbij rennen. Hij lacht zijn tanden bloot en vertraagd zijn pas.

'Hey, ik ben Ryan.' Met stomheid geslagen kijk ik de man aan. Serieus, heeft hij vogelpoep in zijn ogen of wat? Sinds wanneer wordt ik aangesproken? 'Ehm...hallo, ik ben Layla, maar je mag me Lays' noemen.'
Wow, dat ging makkelijker dan ik had gedacht.
'Lays'? Unieke bijnaam.' Ik grinnik zacht als ik denk aan de herkomst. 'Hé maar, heb je zin om samen te joggen?' Ik haal mijn schouders op en glimlach. 'Ja, waarom ook niet?' Hij knikt en samen vertrekken we. Hij praat wat over zichzelf, hij zit bijvoorbeeld op een sportclub, hij speelt basket en is in Hawaï voor een Match, oorspronkelijk komt hij uit Autralië. Hij heeft een boeiend leven.


Ik vertel wat over mezelf, maar niet meer als nodig, hij is nog steeds een vreemde. Maar hij graaft ook niet dieper, gelukkig. Plots hoor ik een mannenstem roepen en die in de verte nog zo'n licht gespierde jongeman staan. 'Ik moet gaan, zie ik je hier nog?' Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd. 'Morgenavond vertrek ik terug naar LA.' Hij knikt begrijpend en komt plots dichter. 'Dan tot het lot ons nog eens samenbrengt.' lacht hij vrolijk, nadat hij me een zachte kus op mijn wang geeft. 'Ik zie je nog wel eens, schoonheid.' En met een knipoog rent hij naar zijn vriend. Ik sta even aan de grond genageld en zwaai wat houterig voor hij uit het zicht verdwijnt.
'Wat was dat? OMG, Is het mijn uiterlijk?' fluister ik tegen mezelf.

Ik kom terug bij het huis en haal mijn zwempak uit. 'Layla.' Ik draai me om en zie Mevr. Griselda in mijn deuropening. 'Haal eens de kleinste maat uit.' Ik kijk haar angstig aan. 'Maar daar kan ik niet in hoor.' zeg ik meteen, maar ze schud haar hoofd. 'Trek hem toch maar aan, dan keur ik zelf wel.' Voorzichtig neem ik het zwarte pakje op en loop naar de kleedhokjes op het strand. Het strakke ding zit als gegoten en verlegen kom ik uit mijn hokje. Een glimlach verschijnt op Griselda's gezicht. Waar is die strengheid heen? 'Ik ben ontzettend trots op je!' zegt ze en kruist haar armen over elkaar. Ik bloos en ze geeft me een knuffel, waar ik van schrik. Het voelt ongemakkelijk aan. 'Ik ben de kwaaie niet, ik wou dat je echt je best ging doen en kijk, je bent bijna een model.' Ik lach en ze wijst naar de zee. 'Ga nu maar zwemmen.'


Na een uur en half sta ik onder de douche en schuif aan tafel. Een stukje gegrilde kip, met gegrilde mais en paprika, met gestoomde aardappeltjes. Ik begin dit eten meer te waarderen als ik vroeger deed met Pizza, wat nog steeds mijn lievelings is. Ik heb geleerd van Griselda, dat 1 keer zondigen in een week totaal niet erg is, zolang ik mezelf maar kan bedwingen.

Die middag ga ik met haar naar de winkel om nieuwe kleren, schoenen, accessoires en nieuw haar! Ik kijk trots in de spiegel als ik mijn knalroze haar opmerk, waar nog enkele groene stukken in zitten. Griselda schud d'r hoofd en helpt me met pakken. Ik heb een gewicht van 60kg en ik kom van 80kg, daar mag ik best wel trots op zijn na 6 en een halve maand.

Dank je voor alle Reacties!! xx