15. It's Complicated.

''Heey Am gaat het wel?'' Hoorde ik een bezorgde stem naast me vragen. Ik knikte langzaam terwijl ik me naar Louis omdraaide. ''Sorry, ik was even weg.'' Zei ik zacht terwijl ik op mijn lip beet. Ze flikt het weer, gewoon weer! Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Dit was gewoon haar plan, haar plan om voor de zoveelste keer mijn hart te breken, maar hoe is ze erachter gekomen? Heather was het echt niet, die verteld zoiets nooit door. Ik keek haar hoofdschuddend aan. ''Weet je het zeker?'' Vroeg Louis zacht. Ik knikte langzaam, het liefst zou ik zo naar haar toe willen lopen en haar een klap willen verkopen, maar dan ga ik over mijn eigen grenzen heen. ''Are you sure?'' Vroeg hij voor de zoveelste keer. Ik knikte geïrriteerd. Op dit soort momenten wou ik het liefst alleen zijn, gewoon om mijn verdriet te verwerken. ''Ik heb even tijd voor mezelf nodig.'' Verontschuldigde ik me terwijl ik de schuifdeuren weer open zwaaide en naar buiten liep. Ik liep richting het zwembad. Ik trok mijn schoenen uit en ging op het rand zitten met mijn voeten in het water. Af en toe probeerde ik het water weg te schoppen, maar telkens kwam het terug met kleine golfjes. Een kleine traan voelde ik over mijn wang rollen, het stelde niet veel voor, maar het was wel een traan. Ik schrok op wanneer ik voetstappen achter me hoorde. ''Ik hoorde van Louis dat je buiten was.'' Zei de bekende stem van Kelsey. Ik glimlachte zwak en gebaarde dat ik hier zat. ''Jup, hier zit ik dan. Een Amelie met een gebroken hart.'' Voordat ik het wist waren ze eruit gevlogen, de woorden die ik eigenlijk voor mezelf wilde houden. ''Hoe bedoel je een gebroken hart?'' Vroeg Kelsey verward terwijl ze zich naast me nestelde. Ik haalde mijn schouders op. ''Gewoon een gebroken hart, weet je niet hoe dat voelt? Het is alsof je sterft van binnen, terwijl je eigenlijk nog steeds leeft.'' Een diepe zucht verliet mijn mond, waarom was ik naar Caroline's feest gegaan. Het enige wat hier is gebeurd dat Heather het naar haar zin heeft, ik hier met een gebroken hart zit en Kelsey vol vragen zit. ''Vertel me dan wat er is gebeurd.'' Zei ze zacht, haar stem klonk aanmoedigend. Met een zucht vertelde ik Kelsey het hele verhaal. Na afloop keek ze me begrijpend aan. ''Stom hé?'' Vroeg ik uiteindelijk om de stilte te verbreken. Ze schudde hevig met haar hoofd. ''Het is helemaal niet stom, het had iedereen kunnen overkomen.'' Zei ze. ''Dat zeg je alleen om me beter te laten voelen, maar Kels ik geloof niet meer in sprookjes. Het is de keiharde waarheid, Harold Edward Milward Styles moet me niet.''

Het is niet echt een verassing of wel? Maar dit is pas het begin! Huhuhu Ik ben echt blij met de reacties van het vorige hoofdstuk, ze waren echt super leuk om te lezen! En natuurlijk hebben ze me aangemoedigd om door te schrijven.