With pleasure ~ CB - 66

De eerste paar maanden gaan stroef, ik had geen zin in contacten en al helemaal niet in eten. Ik was geweldadig naar mijzelf, maar ook naar de mensen die hier werkten en de andere patiënten. Het eten dat ik naar binnenwerkte wist ik altijd uit te kotsen, ik liet het lijken alsof alles mij opstootte, dat ik nergens meer tegen kon. Soms verzon ik een allergie erbij. Maar uiteindelijk komen ze er toch achter, dus werden er strengere regels naar mij toegeschoven. Ik wist er deels aan te ontkomen en wist aan laxeerpillen te komen. Mijn gewicht daalde als een raket naar mij laagste gewicht dat ik ooit had gewogen, namelijk 36,3 kg. Lang hield mijn lichaam het niet meer vol, het werkte zich tegen de koude, vlakke vloer van de kliniek. Wanneer ik mijn ogen weer opende lag ik in het ziekenhuis met verschillende buisjes in mijn lijf. Een vocht toediener, een sonde en andere onzin. De zwakte in mijn lichaam merkte ik toen pas goed. De jongens waren ook meteen langs gekomen, het was dat ze een dag vrij hadden, en probeerden mij op te vrolijken.

Toen ik weer terug mocht naar de kliniek, verliep het beter naarmate de tijd verstreek. Ik hield contact met de jongens via telefoon en brieven, aangezien ze zeiden dat het moeilijker werd om mij te bezoeken.

Na anderhalf jaar was ik nog steeds niet klaar om de kliniek te verlaten, al was het wel al vaak aan de orde gekomen. Ikzelf was er gewoon niet klaar voor, ik was bang om te falen zodra ik de kliniek verliet en ik had een kleine angst ontwikkeld voor de buitenwereld. Ook was ik woedend op de jongens. Ze hadden mij in de steek gelaten na 7 maanden bellen en schrijven.