With pleasure ~ CB - 64

De jongens stappen stil naar binnen na mij even een korte onderzoekende blik te hebben gegeven. Zacht sluit ik de deur en sla mijn hoofd er een paar keer zacht tegen. Een glijdende druppel bloed tussen mijn vingers laat mij beseffen wat ik zojuist had gedaan. Hoe moest ik mijn rode ogen en bebloedde hand verbergen? 'Wat is er met je spiegel gebeurd?' Vraagt Strify die plots de gang weer komt in gelopen met een bezorgd gezicht. Licht geschrokken verberg ik mijn hand en zet een stap achteruit. 'Amilia?' Ik kijk weg en druk de nagels van mijn linker hand in mijn verwondde rechterhand. 'Amilia, het gaat net zo goed. Er is niks mis.' Probeert hij mij gerust te stellen. Zijn ogen vallen op het bloed dat op de grond druppelt. Onze ogen kijken elkaar diep aan, hij voelt mijn pijn en ik die van hem. Een van zijn voeten zet een pas vooruit waardoor ik instinctief reageer. 'Nee! Ga weg!' Gil ik terwijl de deur open ruk. 'Je krijgt me daar niet heen!' Krijs ik en ren de deur uit, de jongens met Max achterlatende. Alleen Strify is snel terug tot aarde en rent mij achter na. De frisse ochtend wind van de herfst dringt door het stof van mijn pyjama heen. Ik probeer de kou en de klappe die mijn voeten van de harde grond moeten verdragen te verbijten terwijl ik verder ren. 'Amilia, wacht nou!' Even kijk ik om en merk dat de afstand steeds een klein stukje groter wordt. Ik had altijd een goede conditie gehad, maar of dat nog steeds zo was, misschien was Strify juist totaal niet atletisch. Ik zet meer kracht in mijn benen en weet de bossen te bereiken. Snel en behendig werk ik mij door het dichte deel heen. Verder achter mij hoor ik Strify ook het bos in komen. 'Amilia! Kom terug!' Stug ren ik door en voel takken breken onder mijn blote voeten. Bukken, springen, draaien en ontwijken. Ik stop even om adem te halen en te kijken waar ik ben. Het valt mij dan ook plots op dat het erg stil is. Ik kijk achter de laatste boom die ik voorbij was gerend. 'Strife?!' Roep ik hees, maar vrij hard. Als ik na zeker een minuut niks meer hoor van hem laat ik mij tegen te boom zakken, trek mijn benen op en sla mijn armen erom heen. Langzaamaan beginnen de tranen te stromen en vult mijn gehuil de kleine open plek.

'Ik denk dat ik haar gevonden heb!' De stem en luid gekraak maken mij wakker wanneer ik word opgetild. 'Alles komt in orde, je bent veilig nu.' De kou zit in mijn lichaam en trekt mij terug in slaap zonder mij te beseffen dat ze mij terug nemen naar de open wereld waar de jongens mij in hun armen zouden sluiten om mij vervolgs in een kliniek af te zetten.