OO5 #

TRIIIIINNNGGG! Dat was de bel en ik ben nu uit. Kort dagje, maar een paar uurtjes, want de laatste twee uren vielen uit, gelukkig. Ik ging met mijn hand weer door mijn haar, iets wat ik deze dag vaak genoeg had gedaan, maar zonder enig resultaat. Ik gooide mijn legergroene schoudertas over mijn schouder en liep de gang door. Zelf vond ik het wel jammer dat Sugar en Rory het laatste uur een andere les hadden, want ik zat namelijk alleen. Ik zuchtte zachtjes, maar goed, dat was ik dan wel gewend. Ik zuchtte zachtjes en trok mijn schoudertas een beetje recht en ging op weg richting mijn kluisje.
Op het moment dat ik de gang inliep waar mijn kluisje stond, hoorde ik mijn telefoon afgaan. Het irritante 'pling' geluidje. Zachtjes gromde ik en opende mijn tas, waarna ik opzoek ging naar mijn iPhone, die ik altijd kwijt ben als ik hem nodig hem. Wat heb ik veel rotzooi in mijn tas zitten zeg. Ik zuchtte even en pakte mijn phone tussen mijn boeken vandaan en opende het smsje. 'Hee mop! Kom je op tijd naar huis? Kunnen we je broer ophalen van z'n eerste dag op Dalton. x mams.' Zachtjes zuchtte ik en duwde mijn phone weer terug in mijn tas. Mijn evil broer, Liam genaamd, het liefje van mijn moeder, pester eerste klas, wou perse naar zo'n sjieke dure jongensschool, waar hij, toen we nog in Minnesota woonden, ook op zat. Ik zuchtte zachtjes. Niet dat ik ook naar zo'n vage school wou hoor, maar ik vond het soms vrij irritant dat hij altijd zoveel mocht en altijd zo vreselijk arrogant deed. Zuchtend trok ik mijn kluisje open en opende mijn schoudertas weer. Er waren drie dingen in het leven waar ik niet tegen kon. Één, vervelende, pestende, mensen die denken dat ze stoer zijn. Twee, Liam. Drie, moeilijke wiskunde sommen. Ik zuchtte zachtjes en stopte wat boeken in mijn kluisje en haalde er ook weer een paar uit. Wacht, had ik nou wel wiskunde huiswerk of niet. Gefrustreerd sloeg ik tegen het kluisje naast de mijne en maakte een soort grom geluidje, kenmerkend voor mij wanneer ik gefrustreerd was. Bad me. Hihi. Ik haalde mijn hand snel door mijn haar en pakte mijn jas uit mijn kluisje, waarna ik deze dicht gooide. Mijn jas hing over mijn arm heen en ik liep richting de uitgang, totdat opeens twee personen door de gang kwamen rennen, richting mij. Aan hun stemmen te horen wist ik wel wie dat waren. "Alex!" riep een jongensstem naar mij, "Help me! Ze wilt me vermoorden!" De manier waarop hij het zei klonk niet echt bang, eerder lachend, maar nog steeds. Ik draaide me op en de jongen rende hard tegen mij aan, waardoor we beiden op de grond vielen. Damm die zwaartekracht. Ik begon te lachen en ik keek recht in die diep blauwe ogen van Rory, die op het moment boven op mij lag. "Zachte landing?" vroeg ik lachend aan hem, terwijl ik een poging deed om hem van me af te duwen. Ook hij begon te lachen en hij hielp mij omhoog. Ik kende hem pas een dag, maar hij was best wel aardig. Ik grinnikte even en veegde mijn haar uit mijn gezicht, wat er blijkbaar mongolisch uit zag, want hij grinnikte namelijk ook. "RORY!" hoorde ik Sugar gillen, die de gang door kwam gerend en ik voelde hoe Rory mijn middel vast pakte en zich achter mijn rug verborg. Ik begon te lachen en Sugar stopte met rennen recht voor mijn neus. "Wat heeft Rory uitgespookt?" vroeg ik toen lachend, half aan Sugar, half aan Rory zelf, die half bang en lachend achter mijn rug zat.