Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.1

‘Rennen, jij idioot!’
‘Waarom viel je dan ook in slaap?’
‘Ja sorry, er was één of andere idioot die me ongeveer in slaap aaide.’
‘Je bent gewoon mooi als je slaapt.’
‘Ah, jij slijmbal.’
‘Werkt het?’
Ik keek de roodharige idioot naast me even aan en kuste hem even snel op zijn wang, voordat we weer verder renden. Ik mocht gezegend zijn met de wieltjes onder mijn koffer, anders dan had ik dat ding met veel meer moeite mee moeten slepen. Van veraf was de rode trein al in beeld, alleen zaten alle leerlingen er al in, aangezien het station helemaal leeg was. Op hoge snelheid renden we richting de trein, hopend hem nog te kunnen halen. We waren blijkbaar de tijd vergeten, want we hadden zolang bij de boom rondgehangen –oké, ik was in slaap gevallen en Fred keek blijkbaar toe- dat we te laat zouden komen voor de trein.
‘Stop!’ gilde Fred, naar Hagrid, die nog stond te wachten voor de trein.
Hagrid kwam meteen op ons afgerend en pakte mijn koffer over. Hij smeet hem de trein in en gooide die van Fred erachteraan. We mompelden beide nog een bedankje, waarna wij ook de trein in sprongen. Precies toen was er een geluid te horen en sloten de deuren, waarna de trein langzaam begon op te starten. We waren precies op tijd geweest.
‘Dat was op het nippertje,’ zuchtte ik.
Fred grijnsde even ondeugend en trok me toen aan mijn arm mee naar een coupé. Hij opende de deur en legde toen zijn arm op mijn onderrug, wanneer hij me voor liet gaan. Wat was het toch ook een heer. Harry, Hermione, Ron en George, die al in de coupé zaten, keken ons geamuseerd aan.
‘Goedemorgen,’ zei George, terwijl hij overdreven met zijn wenkbrauwen wiebelde. ‘Hete ochtend achter de rug?’ vroeg hij daarna, wanneer hij onze rode gezichten zag, in combinatie met ons gehijg.
‘Fred kan niet klokkijken,’ grijnsde ik.
‘Krijg ik nu de schuld?’ zei hij zogenaamd beledigd.
‘Geef je me ongelijk dan?’
‘Nee, je hebt gelijk,’ grijnsde hij.
We lieten ons beide neerzakken op het bankje, waardoor ik nu geplet zat tussen Fred en George. Ze keken me beide grijnzend aan en gingen beide wat uitgebreider zitten, waardoor ik helemaal geplet werd.
‘Als jullie nog dichterbij gaan zitten, springen die sproeten straks over naar mijn gezicht,’ grijnsde ik.
‘Die ginger look stond je wel goed,’ grijnsde George onheilspellend.
‘Hey, niet flirten met mijn vriendin,’ riep Fred ineens.
Ik keek hem verstomd aan en bedacht me dat dit waarschijnlijk zijn manier was om het duidelijk te maken aan de groep. Ze begonnen allemaal te gillen van opwinding en feliciteerden ons.
‘Welkom in de familie,’ grijnsde George.
‘Kan ik nog terug?’ mompelde ik.
‘Natuurlijk niet! Oh, deze vakantie wordt zoveel plezier! We gaan onze nagels lakken en elkaars haar doen,’ riep George ineens met een hoge stem.
‘Dit klinkt niet erg gezond,’ mompelde ik.
‘Als je bij onze familie wil horen, moet je wel onze ontgroening ondergaan,’ zei George onheilspellend.
‘En dat is?’ vroeg ik angstig.
‘Eerst smeren we je in met smeerkaas, dan gaan we naar het strand en..’
George werd ruw onderbroken door een stomp van Fred, die hem grijnzend aankeek. Ik grinnikte even om de rare tweeling en probeerde een gaap van moeheid te onderdrukken. Ik had niet heel veel geslapen vannacht, door alle adrenaline die ik had gekregen van het bal.
‘Ben je moe?’ vroeg Fred, die mijn gaap duidelijk had opgemerkt.
Ik knikte even en liet mijn hoofd op zijn borst rusten, waarna hij zijn ene arm om me heen sloeg. Met zijn andere hand begon hij zachtjes door mijn haar te strelen, wat een rustgevend effect had, waardoor ik al snel weg begon te doezelen. En voor ik het wist was mijn zicht zwart en was ik in mijn dromenwereld beland.

Het rustgevende gevoel van Fred zijn hand die nu circulerende bewegingen over mijn rug maakte, liet me langzaamaan uit mijn slaap komen.
‘Hey Fred,’ begon Ron, ‘Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?’
Ik hield mijn ogen nog even gesloten, aangezien ik wist dat ze nu over mij aan het praten waren.
‘Ik heb geen idee. Ik vraag het mezelf eigenlijk ook nog steeds af,’ mompelde hij, terwijl ik zijn blik op me voelde branden.
‘Ik denk dat ma heel blij zal zijn hiermee. Ze is echt prachtig.’
‘Ik weet het, ze is prachtig. Ik snap niet waaraan ik haar verdiend heb,’ zuchtte Fred weer.
‘Wauw Fred, ik heb je nog nooit zo serieus gezien,’ voegde Hermione zich nu ook in het gesprek.
‘Ik maak me gewoon zorgen,’ mompelde hij.
‘Waarom?’
‘Straks vindt ze een knappere, grappigere jongen,’ zei hij, nauwelijks verstaanbaar.
‘Je moet je niet zoveel zorgen maken. Ik ken Eve nu goed genoeg om te weten dat ze niet zo’n meisje is. Ze is eerlijk, betrouwbaar en buiten dat is ze niet een type wat valt op uitslovers en andere rare gasten. Ze is stapelgek op je, idioot,’ zei Hermione serieus.
Ik glimlachte even, maar bedacht me toen dat dat wel heel opvallend over zou komen, dus probeerde ik hem in te houden. Ik besloot dat mijn zogenaamde slaap nu wel lang genoeg had geduurd en opende mijn ogen.
‘Goedemorgen,’ mompelde ik.
‘We zijn er bijna,’ glimlachte Fred, ‘Misschien moet je je zo omkleden?’
Ik keek even omlaag, naar mijn uniform, en bedacht me dat dat misschien wel een goed idee was. Het zou niet erg netjes zijn om zijn ouders zo onder ogen te komen. Ik kon het maar beter zo goed mogelijk aanpakken, aangezien ik nu toch al behoorlijk zenuwachtig was geworden. Ik stond op, met mijn kleding in mijn hand, om me om te kunnen kleden in de WC. Ik stond op en boog me nog even grinnikend naar Fred zijn oor.
‘Ik laat je niet zomaar in de steek hoor, jij vrouw.’
Hij liep rood aan en ik grinnikte even, wat een kleffe vrouw was die gast toch.