228~

Laura PoV
'Beloof je dat je me niet gaat slaan, en niet gaat boos worden?' vroeg hij zacht. ik keek hem lichtjes geschrokken aan. 'Is het zo erg?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. 'Jij denkt er hoogstwaarschijnlijk anders over dan ik. Het zal wel iets te maken hebben met het leeftijdsverschil.' zei hij zacht. Oké, nu werd ik pas bang van hem. Ik zette me neer op het bed voor hij kon zeggen dat ik dat moest doen, iets wat hij zeker zou gedaan hebben sinds hij zo overbeschermend en overbezorgd was. ik wachtte.
'Neem het niet verkeer op...maar...Jah, wat zie jij als een teken van trouw en liefde?' vroeg hij. ik zuchtte. 'ik denk dat ik al genoeg gezegd heb dat ik me er niet meteen iets bij kan voorstellen, zeg nu gewoon Tom.' zei ik lichtjes geïrriteerd dat hij nu plots zo moeilijk deed. Ik bedoel maar, wat kan er zo erg zijn dat Tom zelf bang is om het te zeggen.
'oké dan, mijn moeder vindt dat het tijd is voor mij en Bill om aan trouwen te denken.' zei hij in een keer. ik knipperde even met mijn ogen, maar deed niets. Meende hij dat nu? En toen drong het tot me door. 'Met mij?' vroeg ik geschrokken, mijn stem klonk hoger en luider dan gemoeten had. 'Wel, ik weet niet of zij jouw bedoelde, maar ik denk dat ik toch liever met jou trouw dan met Bill. mIjn moeder zal zoiets toch aangenamer vinden.' zei hij met een klein, nerveus, lachje. ik staarde hem aan. 'Ben ik daar niet een beetje veel te jong voor?' vroeg ik nog steeds met een hoog stemmetje. Tom probeerde me gerust te stellen. 'He, he, dit is geen aanzoek, Laura..' zei hij zacht. maar ik had het gevoel dat er een "nog niet..." achter kwam in zijn hoofd.