LXIX

Een paar weken later.

Alice Potter

Het is inmiddels bijna kerst en ik vertrouw Marinda nog steeds niet helemaal. Ze gedraagt zich niet alsof ze het alleen doet om Sirius te laten zien dat ze wel normaal kan doen. Ik heb haar niks laten merken van mijn wantrouwen en vertel haar nog steeds alles over Remus. Remus, met wie ik elke dag wel te vinden ben in de Kamer van Hoge Nood, waar we praten, klef doen of gewoon samen zitten. Nog steeds weten zijn vrienden niks van ons.
Ik kijk even naar hem. Fronsend staart hij naar het perkament voor hem, waar hij zijn werkstuk voor Toverdranken al grotendeels op heeft staan. Ik weet dat hij het niet leuk vindt om dit te moeten verzwijgen voor zijn vrienden, maar ik kan het nog niet vertellen.
Remus rolt het stuk perkament op en stopt het in zijn tas, waarna hij glimlachend naast me komt zitten. Hij kijkt me aan. ‘Wat is er?’
‘Het spijt me,’ zeg ik zacht. Ik pak zijn hand die hij op de mijne heeft gelegd en bestudeer hem, tot hij mijn hand ermee vastpakt.
‘Wat spijt je?’ Bezorgd kijkt hij me aan.
‘Dat je het niet kan vertellen.’
‘Maak je maar geen zorgen, ik kan wel wachten,’ glimlacht hij. ‘Op één voorwaarde.’
‘Wat dan?’ Ik kijk hem verbaasd aan.
‘Morgen is er weer een uitje naar Zweinsveld,’ begint hij.
Ik bijt op mijn lip. ‘Ik denk niet dat we samen kunnen gaan.’
‘Dat wou ik ook niet vragen,’ zegt hij bestraffend. ‘ Zullen we samen niet naar Zweinsveld gaan?’
Ik begin te lachen. ‘Het lijkt me heel leuk om samen met jou niet te gaan.’
‘Mooi,’ zegt hij, waarna hij kort zijn lippen op die van mij drukt.
Ik voel dat ik rood word en hij grijnst om het effect dat hij nog steeds op me heeft. ‘Maar hoe ga je ervoor zorgen dat je niet door James en Sirius meegesleurd wordt?’
‘Maak je maar geen zorgen, ik weet wel iets. Maar nu moeten we naar de Grote Zaal gaan, want anders missen we het avondeten,’ zegt hij, voordat ik verder kan vragen naar zijn plan. ‘Ga jij maar eerst.’

In gedachten verzonken, loop ik richting de Grote Zaal. Het leek wel alsof Remus me weg wilde hebben, alsof hij niks wilde zeggen over zijn plan… Ik probeer het van me af te zetten, maar ik merk dat het mijn humeur al wel degelijk beïnvloed heeft. Misschien dat we vanavond nog verder kunnen praten.
Tegen beter weten in wacht ik bij de deur van de Grote Zaal weer op Remus, die even later verbaasd aan komt lopen. ‘Is er iets?’
‘Ik wilde eigenlijk alleen vragen of we vanavond nog af konden spreken.’ Ik glimlach naar hem.
Zijn gezicht betrekt. ‘Ik had eigenlijk al afgesproken om met James, Sirius en Peter iets te doen… Vind je het erg?’
Ik schud snel mijn hoofd. ‘Natuurlijk niet. Ik moet waarschijnlijk toch weer Marinda helpen.’ Ik grijns even en loop de Grote Zaal in. Het gevoel dat er iets niet klopt wordt steeds erger. Er is iets…