227~

Laura PoV
TOm had de hele dag niets losgelaten, ook al was ik deze keer mee geweest wanneer ze gingen repeteren, omdat ik sowieso naar de Concerten ging. Toen ik 's avonds mijn kamer een beetje op orde aan het brengen was -Echt, sinds Tom hier bleef slapen was het hier een boeltje.- kwam Tom binnenlopen. hij wachtte geduldig tot ik gedaan had -in plaats van een beetje te helpen!- en zat op mijn bed. 'Ik heb iets voor je.' zei hij zacht. ik keek op, verbaast. 'iK hoop dat je je eigen verjaardag niet vergeten bent.' zei Tom lachend. oké, dat was ik dus eigenlijk wel. Een beetje omgekeerde wereld; ik die iets vergat van verjaardagen, en Tom die me eraan hielp herinneren. 'Zou ik dan niet morgen iets moeten krijgen?' vroeg ik, nog steeds verbaast. Hij haalde zijn schouders op. 'Dan zorg ik dat je morgen ook iets krijgt.' zei hij eenvoudig. Ik wou iets zeggen om te protesteren, maar op dat moment stond hij recht en kuste me. hij draaide me om en leek een beetje te prutsen aan iets aan mijn nek. Toen ik naar beneden keek zag ik een ketting hangen, een zilveren ketting met een rood -Robijnen- hartje. (zie deeltje 170)
'Mocht je het je afvragen, de stenen zijn echt.' zei Tom in mijn oor. Zijn handen lagen losjes om mijn buik, en zijn hoofd op mijn rechterschouder. We stonden daar maar een beetje heen en weer te wiegen, maar ik denk wel dat ik gelukkig was met mijn leven.
'Heb je al geraden wat ik bedoelde, gisterenavond.' ik draaide me naar Tom om, verbaast dat hij er zelf over begon. De hele dag had hij me genegeerd toen ik erover begon. Ik schudde mijn hoofd en hield het schuin, afwachtend voor waarmee hij zou afkomen. Tom glimlachte. 'Je durft niet te raden, hé?' zei hij, bijna net hetzelfde als ik tegen hem had gezegd gisteren. ik haalde mijn schouders op. 'zal ik dan toch maar proberen om het uit te leggen?' vroeg hij zuchtend, alsof hij dit eigenlijk niet wou doen.