226~

Laura PoV
Ik was eerder wakker dan tom. Wel, als Tom het me niet wilde vertellen, dan zou ik hem een beetje moeten plagen. ik druppelde water op zijn gezicht om hem wakker te maken. Na een tijdje werkte het wel. hij knipperde met zijn ogen. 'Wat ben jij aan het doen?' vroeg hij slaperig. 'Jou natmaken, omdat je me niet wilt vertellen wat je bedoelde gisterenavond.' zei ik lief. Tom kreunde even en rolde om zodat hij uit bed kon vallen. ik zag hoe hij traag probeerde recht te staan. 'Raad het dan.' zei hij zacht terwijl hij in zijn ondergoed naar de badkamer schuifelde. Dat was het juist; ik was niet goed in raden, en meer dan de helft van de keren zat ik er faliekant naast. Ik bedoel maar, wat als ik met een of ander veel te vergezocht -gruwelijk en griezelig- idee af kwam zetten, dat hem weer aan het denken zette. Ik wou niet meteen te ver gaan denken. TOen ik aan tafel zat, kwam Tom juist binnenwandelen. Ik kon eigenlijk niet opmerken dat hij ook maar iets gedaan had in de badkamer, want hij zag er eigenlijk precies hetzelfde uit. Hij had niet van dat verschrikkelijk haar -zoals ik- dat 's morgens alle kanten uit stond. 'Leuk kapsel.' merkte bill op. Ik strekte mijn hand uit naar het brood, om te beseffen dat zoiets eigenlijk nog behoorlijk pijn deed aan mijn schouder. Ik wreef er even over, om te merken dat iedereen me bezorgd aan keek, vooral Tom. 'Heb je er last van?' vroeg hij zachtjes. 'Helemaal niet, het voelt gewoon ...raar.' loog ik. ik hoefde niet nog meer in de gaten gehouden worden, TOm was al bezorgd genoeg. hij moest zich niet zo veel zorgen maken om mij, maar als ik het hem zei, dan zou hij me niet geloven. 'Misschien is het toch beter als...' 'TOm, alles is oké.' zei ik tussen hem door. 'Zeker?' ik knikte snel en begon mijn boterham te smeren.