3#

Ik sloeg een arm om Liam heen en we stapten mijn gigantische huis binnen. Mijn Prada-hakken hoorde je klikken op de marmeren tegels. We stonden nu in de hal. Ik keek rechts, en zag Jays en Lady voor het grote raam staan en ik hoorde ze zacht piepen, die wouden dus naar binnen.
'Even de doggs naar binnen doen,' zuchtte ik en liep weg. Ik wierp nog een laatste, glimlachende blik naar Liam, en hij liep rechtdoor: naar de woonkamer. Ik nam de deur naar buiten, Jays en Lady zagen dat de deur open ging en schoten naar binnen.
'HIER!' brulde ik geirriteerd en snelwandelde achter mijn dolle honden aan. Ik blies een plukje haar uit mijn gezicht, en pakte ondertussen mijn lichtroze Blackberry uit mijn skinnyjeans broekzak. Ik stond maar even stil, waarschijnlijk zou Rose (zij is onze huisvrouw, doet alle klusjes, kookt voor ons) de twee duiveltjes wel vinden en ze naar hun speciale ruimte doen.
Ik ging naar mijn telefoonlijst, waar alle nummers van mijn vrienden stonden. Hmm, even denken. Vanille, Brandon en Liam waren al hier. Dus missen Annesty en Micheal nog... Eerst belde ik Annesty op.
'Hey, Annesty!' zei vrolijk. Het strikje wat om mijn Blackberry zat kriebelde bij mijn oor, maar dat kon me niet schelen. Ik negeerde het gejeuk en dacht aan hoe leuk het stond met dat lichtroze strikje erbij.
'Hay,' zei ze terug. 'Heeft je vader weer wat te vieren, of..?' Annestys pa en de mijne waren dikke vrienden. Ze runde samen een succesvol bedrijf, vandaar dat Ann en ik elkaar kennen.
'Nee, nee, iets anders...' Ongeduldig wachtte ik tot ze antwoord gaf. Rose kwam ondertussen met Jays en Lady terug, aan een riem. De duiveltjes kwispelde vrolijk en trekte aan de riem omdat ze mij waarschijnlijk een lik wouden geven. Ik liep wel even naar ze toe en hurkte, zodat ze me konden likken. Tsja, ik ben gek op mijn twee Dobbermannetjes.
'Oh, oke, vertel dan maar.'
'Kan je zo bij mij komen? Brandon, Vanille, Liam en ik zijn al hier. Micheal ga ik ook nog bellen, het gaat over de vakantie. Een of ander stom maanlichtje wat zou schijnen op de aarde...'
'Ik heb een allergie voor maanlicht.' antwoordde ze. Ik sperde mijn ogen wijd open, en schoot in lach. Natuurlijk maakte ze een grapje. Annesty heeft altijd al wel droog humor gehad.
'Waarom zit je nou te lachen? Het is echt zo, hoor. Mijn ouders hebben altijd vreemde allergie'en gehad en vandaar dat ik er ook een heb. Ze dachten dat het geen probleem zou zijn, want je ziet haast nooit echt een straaltje maanlicht. Dat is gewoon onmogelijk, maar goed, ik ben binnen twee minuten bij je.' Ik keek een beetje overdonderd voor mij uit. Ik had nooit gedacht dat Annesty voor zoiets doms een allergie zou krijgen, nouja.
Verveeld belde ik Micheal ook op. Eigenlijk zat ik nu voor domme dingen te bellen, maar goed. Ik hoorde het piepje nog van dat iemand nog niet opgenomen had.
'Heey! Ik ben er nu even niet, dusseh, spreek wat in na de piep.' Verslagen deed ik mijn roze Blackberry weer terug in mijn broekzak en deed de deur open voor Annesty, die er natgeregent uitzag.