225~

Laura POV
'Ja, ze was bezorgd. ze heeft me minstens vier keer gevraagd of ik niet beter naar huis kon komen.' mompelde ik zacht. Tom grinnikte. 'Zo zijn moeders zeker? Altijd bezorgd over de kleintjes.' Begon hij nu ook al? Ik zuchtte zacht, Tom blijkbaar ook. 'Ze is nog altijd boos op me.' fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte. 'Ook al komen wij weer overeen, ze gaat je nooit helemaal meer vertrouwen.' zei ik. 'En als ik nu een heel duidelijk teken van liefde en trouw aan jou maakte?' vroeg hij zacht. Ik draaide me zodat ik zijn gezicht kon zien, en omdat dat niet lukte, scheen ik in zijn ogen met een zaklamp. 'Jezus, laura doe dat uit!' riep hij geschrokken terwijl hij zijn hand voor zijn ogen trok. Ik grinnikte en richtte de lamp boven zijn hoofd. 'ZOals?' vroeg ik nieuwsgierig, en een beetje geschrokken. Tom keek me verbaast aan. 'Zoals wat?' Vroeg hij even verbaast. 'Ik ben nieuwsgierig naar dat "duidelijke teken van liefde en trouw" dat je aan mij zou geven of wat dan ook.' zei ik. Toms wangen werden een beetje roder. hij zette zich recht in bed, waarschijnlijk gewoon om zijn spieren te showen. Hij trok mij tegen zich, waarschijnlijk omdat ik zijn gezicht niet zou moeten zien. hij leek me verschrikkelijk gegeneerd om iets. Ik wist gewoon niet waarom. 'Wel, misschien moet je het maar proberen te raden.' zei hij in mijn oor met een kort lachje. hij draaide met zijn vingers krullen in mijn haar. 'Ik weet niet, zeg gewoon op. Of durf je niet?' vroeg ik lachend. Tom antwoordde niet. ik draaide me terug naar hem. 'Je durft echt niet, hé?' vroeg ik weer. Tom haalde zijn schouders op, maar het leek erop dat hij zich moest inhouden om zijn hoofd niet te draaien. 'Zeg op.' zei ik bazig. Tom schudde zijn hoofd. 'Morgen misschien.' zei hij zacht terwijl hij zich weer neerlegde.
Reacties???
Ik kijk nu al uit naar jullie -hilarische, weet ik zeker- reacties, dus doe jullie best....want ik kook vanmiddag en er is een kans dat mijn broer dat niet overleeft (^-^)