Behind The Fairytale |14|

Behind The Fairytale |14|
Ashley Luce Marylin
Hij moest terug. Stomkop, wat deed hij hier? Ik wist niet helemaal waar hier was, maar ik wist zeker dat hier niet was waar hij zou moeten zijn. Welke dag was het vandaag? Hoe laat? Embry moet toch vaak wacht lopen? Waarom nu niet? Waarom keek hij zo schuldig? Waarom was hij hier? Wat deed ik hier, eigenlijk? Wie had me hier gebracht? Wacht, dat gat in mijn borstkas... Vage beelden kwamen mijn hoofd binnen terwijl ik er aan dacht, maar het was vermoeiend en onvolledig. Aro had voor het gat gezorgd. Neen, hij had er wat mee te maken. De Volturi had het gat gemaakt, maar wie? Waarom? Ik zag in mijn hoofd hoe ik door de bossen liep en hoe de zoete geur van vampiers mijn neus was binnengedrongen. De boze rode ogen die me moordlusig aanstaarden.
Ik was weg gelopen, daarom. Aro was me beu. Of hij was bang van me geworden, hij had me niet meer in de hand kunnen houden, hij wist dat ik zowel een voordeel als een nadeel voor hen was. Misschien waren de nadelen in de meerderheid, of het gevolg ervan te erg en konden de voordelen er niet tegenop. Toen ik wegliep, moest dat voor hem het teken zijn geweest dat ik dood moest. Waarom was ik weggelopen? Hadden ze me wat aangedaan? Wou ik even weg? Moest ik La Push of de Cullens aanvallen en was dat te veel voor me geweest? Hoe lang ben ik ginder geweest? Lang genoeg om heel veel te weten.
Het suckte dat mijn geheugen voor een deel gewist was. Nog veel erger was dat ik dat wist. Als ik er geen idee van gehad had, zou het veel makkelijker zijn. Ik zou gewoon opnieuw moeten leren, nu zou ik mijn tijd verspillen door er achter te komen wat ik vergeten was. Had ik Aro’s gave maar, dan kon ik mijn hand tikken en kwam alles weer naar boven. Of de gave van Edward, dan kon ik aan Aro vragen om mijn hand te tikken en dan kon ik alles door zijn gedachten zien. Die van Corin, dan kon ik mezelf nog tevreden maken. Gewoon tevreden met het idee dat ik nooit zou weten wat.
Hij bleef maar naar me kijken, maar zei niets. Ik ook niet, zelfs als ik het zou kunnen, had ik niets gezegd. Er was niets om te zeggen, hij moest wachtlopen. Toch bleef de vraag waarom hij zo schuldig keek voortdurend in mijn hoofd zitten.
Wie had dat gat gemaakt? Hoe was dat gat daar gekomen? Hoe kwam het dat ik hier was? Hoe kwam het dat Embry hier ook was? Wat had hij aan zijn been? Hoe had hij dat gekregen? Waarom had hij dat gekregen? Waarom wou hij niet terug? Wie waren de kleine meisjes die hier rondliepen? Waarom liepen die hier rond? Wat waren ze eigenlijk? Was ik nu in een huisje van hen? Of wat was dit anders? Als het niet van hen was, hoe kwam het dan hier? En van wie was het dan wel? Waar diende het voor? Waarom mocht ik hier zijn? Waar was ik? Ver van huis, dichtbij? Waar was thuis eigenlijk? Had ik dat dan? In Volterra? In La Push? In Forks? In Engeland, bij mijn ouders? Leefden die nog, of waren ze ondertussen omgekomen in een auto-ongeval ofzo? Woonden ze nog in Engeland? Misschien waren ze al terug naar Ierland. Was Ierland dan mijn thuis? Zouden mijn ouders me missen? Zouden ze me zoeken? Wat zouden ze denken? Dat ik weggelopen ben of dat ik meegenomen was? Hoe zouden ze dat opgenomen hebben? Zouden ze nog om me geven? Zouden deze kleine meisjes om me geven? Waarom zouden ze me verzorgen? Had Embry hen dat gevraagd? Waarom deed hij het zelf niet? Zou hij dat kunnen?
Duizenden onbeantwoorde vragen zwerfden door mijn hersenen, maakten alles nog verwarrender dan het al was. Zorgden ervoor dat ik weer helemaal uitgeput werd en weer in slaap viel.

Bedankt voor de reactie (: