Young, wild and free' 013

‘Mam? Mam! MAM? MAM!’ gilde Eve door het huis, maar ze kreeg geen antwoord. Rae stond er maar een beetje onbeholpen bij. Ze keek naar het kleine zusje van Eve, die haar met grote, bruine ogen aan zat te kijken. Plotseling werden die gevuld door tranen en begon ze te snikken. Rae wist niet zo goed wat ze moest doen, maar tilde ten einde raad het kleine meisje maar op.
‘Ssht, stil maar, Eve komt zo terug..’ Tot Rae’s grote verbazing werd Lily Rose na een tijdje stil. Eve kwam terug, met rode wangen.
‘Mijn moeder is niet thuis, ik kom ook net thuis en vond Lily hier!’ riep ze in paniek uit.
‘Bel je moeder dan,’ stelde Rae voor. Eve knikte snel en pakte haar mobiel. Ze draaide het nummer van haar moeder, maar kreeg geen gehoor.
‘Dammit!’ Eve nam Lily Rose van Rae over en drukte haar zelf tegen haar borst. Zo stond ze een tijdje, nietszeggend.

Na een tijdje, wat wel een eeuwigheid leek te duren, werd er een sleutel in het slot gestoken. Eve stormde naar de gang, met Lily Rose op haar arm. Rae liep voorzichtig achter haar aan, niet goed wetend wat ze met de situatie aanmoest. Eve’s moeder was blijkbaar teruggekomen en Eve begon tegen haar te schreeuwen. Lily Rose was weer begonnen met huilen, maar Eve deed geen moeite om haar stil te krijgen. Eve’s moeder zag er moe uit, vond Rae. Ze had grote, zwarte randen om haar ogen en leek niet helemaal wakker. Haar blonde haar – dat moest Eve van haar hebben- hing futloos langs haar gezicht. Toen ze ademde, kwam er een alcoholdamp naar Rae toe gedreven. Ze deed haar best om niet te gaan kokhalzen, maar blijkbaar viel het Eve niet eens meer op. Furieus staarde ze haar moeder aan. Die mompelde een verontschuldiging en nam de huilende Lily Rose over, waarmee ze naar boven vertrok. Met gebalde vuisten staarde Eve haar moeder na. Rae stond nog steeds roerloos achter haar en wist niets te zeggen. Tenslotte deed Eve haar mond open.
‘Ik wil hier weg.’
Rae knikte. ‘Zullen we naar mijn huis gaan? We kunnen ook naar het feest gaan, als je wilt..’
Eve knikte ook. Ze deed snel een paar schoenen aan en trok haar jas aan. ‘Laten we gaan. Ik ben hier helemaal klaar mee.’

Deze is kort en prut. Ik hoopte dat ik er iets beters uit kon krijgen. Sorry dat ik zo weinig activeer, maar ik heb echt het gevoel dat niemand het leest en dat is NIET motiverend.