17. -Daphne

Niall voelde zich schuldig omdat hij mij zo plotseling gezoend had. Ik was wel wat geschrokken, maar ik vond het helemaal niet erg. Hij geloofde mij niet, dus gaf ik hem een lange knuffel. We hebben zo heel lang gezeten. Na een tijd hebben we ook nog een film gekeken. De Titanic. Ik lag tegen Niall aan, maar ik kon mij niet concentreren. Het enige waar ik me op focuste was op zijn ademhaling, die was heel rustig en gelijkmatig. Na de film waren we iets gaan eten. Ik vond het zo lief dat hij trakteerde, alhoewel ik zelf mijn eten wel kon betalen. Maar hij stond erop. De dag was zo snel gegaan met Niall. We zaten ondertussen al in de auto onderweg naar het hotel. Ik realiseerde me dat ik binnen een paar uur alweer op de trein naar België zat. Niall vond dat blijkbaar helemaal niet leuk. Ik trouwens ook niet. Hoelang zou ik hem wel niet moeten missen? Bijna de hele autorit hadden we geen woord gezegd. We hielden gewoon in stilte elkaars hand vast. Eenmaal in het hotel hadden we besloten om al tegen de jongens en Melanie te zeggen hoe het tussen ons zat. Maar alleen zij mochten het weten. Voor de rest hadden we liever dat nog niemand het wist. Net voor ik de hotelkamer binnen wou gaan, fluisterde Niall nog bemoedigend: “Let’s do this.” Ik lief zelfzeker de hotelkamer binnen, maar toen ik zat dat iedereen ons aanstaarde, zakte de moed me in de schoenen. Ik wou het nog niet zeggen. “Wel, waar waren jullie de hele tijd?” vroeg Liam. “We hebben een film gekeken en hebben wat gegeten,” zei Niall. Eigenlijk wilde ik het wel zeggen, maar ik durfde echt niet. Ik kuchte eens en keek naar Niall. Hopelijk heeft hij door wat ik wou. Gelukkig had hij het door. “Maar we hebben nog ander nieuws…” zei hij en hij pakte mijn hand vast. Meteen wist Melanie waar we het over hadden. “Ooh, dat meen je niet!” riep ze heel blij, waarna ze me knuffelde. “Maar willen jullie het wel nog stil houden? We willen niet dat iedereen het weet,” vroeg ik aarzelend. Gelukkig begreep iedereen het. Ik begon helemaal te stressen bij de gedachte dat we nog alles moesten inpakken, maar gelukkig had Melanie al alles ingepakt. De jongens hadden ook geholpen. Ik gaf ze allemaal een knuffel omdat ze geholpen hadden. Opeens zag ik Niall jaloers kijken. Ik gaf hem snel een kusje. “Wil je meekomen naar het station?” vroeg ik terwijl ik hem met puppyoogjes aankeek. Hij begon te lachen. “Ja, is goed,” lachte hij. Onderweg naar het station had ik nog wat lekker gekocht voor op de trein. Eenmaal daar besloot om mij sterkt te houden, ik wilde niet dat Niall mij zag huilen. Ik gaf hem nog snel een zoen en stapte toen snel ik. De trein kon ieder moment vertrekken. De deuren sloten zich. Ik wilde nog niet terug naar België. Of toch niet zonder Niall. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Bij Niall zag ik precies ook een traan. We kenden elkaar nog maar even, of we werden al uit elkaar gehaald. De trein kwam traag in beweging. Toen Niall uit het zich was stortte ik helemaal in. De tranen liepen over mijn gezicht. Gelukkig had ik Melanie nog, die al troostend haar armen om me heen sloeg.