~Hoofdstuk 21~

Ik wordt wakker en open mijn ogen. Het heeft geen nut, ik zie nog steeds alleen maar zwart. Oja, ik lig in een cel, leuk. Vandaag is de laatste dag dat ik leef, best wel raar, dat je gewoon weet dat je laatste paar uur zijn ingegaan. En heel cliché ga ik mijn leven overdenken. Ik heb niet ergens spijt van of zo, ik heb wraak genomen op de dood van mijn ouders en vrienden gemaakt. Het is wel jammer dat ik die nu achter moet laten. Ook vindt ik het zielig voor Jason. Dat klink misschien heel egoïstisch, maar het is wel zo. Ik zal hem missen en ik weet dat hij hetzelfde voelt. Nog een paar uur zit ik zo na te denken, als de wachters eraan komen. Ze doen mijn cel open en pakken me vast. Ze denken echt dat ik hun niks kan maken. Wat een sukkels. Braaf loop ik mee, de trap op, uit de kerker. Ze leiden me door een gang, naar de binnenplaats. De zon brand in mijn ogen, het is een mooie dag om te sterven. Een hele menigte is verzameld op het plein, alles is bijna hetzelfde als toen Marcus werd verbrand. Marcus, jouw lot zal mijn lot zijn, helaas heb ik niet voor ons beide kunnen leven. In de menigte zie ik Merlin lopen. Hij wijst naar iets, maar ik negeer hem, ik weet toch al wat hij van plan is en dat ik daar niet aan mee ga werken. Het lijkt uren te duren voordat ik bij de brandstapel aankom. Gek genoeg ben ik helemaal niet bang, ik weet wat er gaat gebeuren en er is niks wat ik eraan kan doen. Correctie, er is niks wat ik eraan wil doen. Ik weet dat dit mijn lot is en dat het zo moet gebeuren. Langzaam loop ik op het plateau. Vanaf daar heb ik een heel mooi uitzicht. Ik probeer om Jason te vinden in de menigte, maar nergens zie ik hem. De beul steek de fakkel aan en zwaait ermee in de ronde. Het publiek gaat door het dolle heen, jipie, een heks wordt verbrand! Wat leuk! Wanneer de beul de brandstapel aansteekt zie ik Jason. Hij probeert tevergeefs langs de wachters te komen. Als hij doorheeft dat ik naar hem kijk, staat hij stil. Mijn lippen vormen mijn laatste woorden. 'Leef voor ons allebei.' Ik voel de hitte van het vuur, maar gek genoeg doet het niet zeer. Ik blijf nog een poosje naar Jason kijken en dan, niks meer.
The End