008 - Flashback

Liam POV
Ik lig beroerd op de bank totdat ik mijn mobiel in mijn zak voel trillen. ‘Liam je moet nu boodschappen doen x.’ Zo gaat het nou altijd. Mijn moeder laat me elke dag in de steek. En mijn vader, tja die heb ik nooit meer gezien, na die ene dag.
Ik was ongeveer acht jaar, toen mijn vader de eerste klap uitdeelde.

Ik was rustig aan het tekenen. Ik wou mijn glas pakken maar in plaats daarvan stootte ik hem om. Roomwitte melk drupte van het tafelkleed. En toevallig stond papa’s computer op de tafel. Mijn vader kwam vijf minuten later, razend de kamer in gestormd. Ik kroop ineen van de woorden die hij uitsprak. Hij schold me uit, recht in mijn gezicht. Toen ik dacht dat het voorbij was, voelde ik een harde klap op mijn wang. Mijn wang werd rood, mijn moeder keek rustig toe. Ze deed niks, ze liet vader gewoon zijn gang gaan. Nog een paar trappen in mijn buik, toen werd alles zwart. In die nacht werd ik wakker in het ziekenhuis, met een bonkend hart. Ik keek rond maar niemand stond er. Ik was helemaal alleen. Een waterval van natte tranen stroomden over mijn wangen.

Ik zucht en leg mijn mobiel weer op de tafel. Dat ik mensen pest, is mijn vaders schuld. Tenminste dat vind ik. Ik sta op en kijk naar mijn hand, die ondertussen gezwollen is. Ik ga eerst wel naar de dokter. Ik doe mijn jack voorzichtig aan en loop naar buiten. Eenmaal bij het huis van Niall sta ik stil. Ik kan het niet laten om stenen tegen zijn raam te gooien. Mijn adem stokt als Niall de gordijnen openschuift. Ik sta er maar wat verlegen bij, mijn stoere gedrag is helemaal weg. Mijn wangen worden rood en ik loop, nee ren, de straat uit.