Hoofdstuk 4

Ik keek even om me heen om te kijken of ik een bekend iemand zag staan. Ik zag niet zo snel iemand staan en liep richting de aula. Ik keek achterom toen ik iemand keihard ROOS hoorde schreeuwen. Ik moet je nog rondleiden door de school, zei het meisje. Ik keek even kort naar haar hoe heten ze nou? Ik dacht even na ohja het was Jill. Ik glimlachte kort naar haar en zei toen leuk, ga je me nu gelijk rondleiden? Ik bedoel ik snap het ook best als je nu naar je vrienden wilt? Ik wil je echt niet tot last zijn. Jill keek me strak aan. Je bent me echt niet tot last. Ik heb zelf aangeboden om je rond te leiden. En ik stel zelf voor om dat nu te doen. Het lijkt wel of jij geen rondleiding wil hebben en dat je wilt dat ik weg ga of zo. Ik luisterde naar de woorden van Jill. Er viel een onaangename stilte met namen doordat ik niet wist hoe ik hier nu weer moest reageren. Na een paar minuten herpakte ik mezelf en zei ik tegen Jill, Ik weet dat je het zelf aan bood maar dan nog ik wil gewoon geen mensen tot last zijn. En ik wil wel een rondleiding anders weet ik straks helemaal geen lokaal te vinden en het lijkt me eerlijk gezegd niks om te verdwalen in een school. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Jill. Mooi als jij niet wilt verdwalen, gaan we bij deze jou de hele school laten zien zei ze met een big smile op haar gezicht. En ze liep een gang in en trok me mee. Zo liepen we de hele school rond. En ik begon wel door te krijgen hoe hier alle lokalen en dingen zaten. Ik was blij dat Jill me had rondgeleid. Buiten dat was Jill ook gewoon een aardig, vrolijk meisje. Ik mocht haar wel. Na zo’n 30 minuten lopen waren we de hele school rond geweest. Maar we waren dan ook overal geweest. Thanks voor de rondleiding Jill ik denk dat ik zo niet meer zo snel zou kunnen verdwalen hier. Jill glimlachte kort en keek me vragend aan terwijl ze vroeg waar kom jij eigenlijk vandaan? En van welke school? En waarom ben je verhuisd?
Ik lachte om die plotselinge vragen. En beantwoorde ze rustig. Ik kom uit Amsterdam en zat daar op het Picasso Lyceum. En ik ben verhuisd doordat mijn ouders hier beter werk konden vinden. Terwijl ik dit zei besefte ik dat ik de rest van mijn leven tegen iedereen zou moeten blijven liegen. Al deed ik dit al zo’n 7jaar het was nog steeds even moeilijk. Thuis had ik er geen moeite mee. Mijn ouders waren toch bijna nooit thuis. Daarom kon ik ook steeds verhuizen. Ik verjaagde deze gedachten weer in de hoop dat het leek of er niets gebeurt was. Maar het was al te laat Jill keek me aan en vroeg, waarom kijk je opeens zou bedroefd? Is dat omdat je hier heen moest verhuizen? Als je het niet wil zeggen is het oké hoor. Iedereen heeft recht op zijn geheimen. En ik denk dat je je geheimen niet snel aan mij zou vertellen ik bedoel je kent me nog maar net. Ik sloeg mijn ogen neer. Ze had het dus door gehad dat ik iets verborg. Hoe kon dat? Zij was de eerste in tijden die zag dat ik iets verborg. En dat terwijl ik haar nog niet eens 1dag kende! Ik deed mijn ogen weer open en keek haar aan. Het, het is te moeilijk om te vertellen. Je zult het toch niet snappen. Niemand snapt het of gelooft me. En nee dat ik hierheen moest verhuizen is niet erg. Ik ben er aan gewend veel te verhuizen. Ik ben in de afgelopen 7jaar zo’n 5keer verhuist. Dus verhuizen is niet erg meer. Jill knikte me begrijpend aan. Ik snap het wel hoor. Als je ooit met iemand wil praten over je geheimen je mag altijd naar me toe komen. Vergeet dat niet. En we moeten zo richting het lokaal gaan lopen voor de volgende les. Ik knikte met mijn hoofd ten teken dat het begrepen had. En antwoordde vervolgens ook nog maar even, mocht ik er ooit over willen praten, zal ik zeker naar je toe komen Jill, promise. Ik keek op mijn mobiel en zag dat de bel inderdaad zo ging. Ik liep snel achter Jill aan naar het lokaal. Er zelf komen kon namelijk wel 3keer zolang duren dan wanneer Jill me erheen leiden. Ik liep het lokaal in achter Jill aan. Ik keek snel het lokaal rond er waren nog niet zoveel leerlingen. Wat eigenlijk niet raar was aangezien de bel net was gegaan. Ik liep naar Jill toe mag ik naast jou zitten? Vroeg ik haar. Jill keek me lachend aan. Tuurlijk mag dat. Dat hoef je mij toch niet te vragen. Of ben ik zo eng dat je het niet durft zonder het eerst te vragen?
Ik ging lachend zitten. En zei, ja Jill je bent echt super eng. Sinds ik jou ken snap ik niet hoe ik ooit bang kon zijn voor de Kerstman. En ja dat laatste is serieus ik was daar echt bang voor dus niet lachen. Dat laatste zei ik er nog maar bij toen ik een twinkeling in haar ogen zag maar het was al te laat ze lag al helemaal dubbel van het lachen. En zo praten en lachten Jill en ik de hele les door over de raarste dingen.