Nathalie

Blijkbaar waren het niet meer alleen de populaire mensen die te laat kwamen in hun eerste week terug op school, concludeerde ik, toen Nathalie het lokaal binnen kwam. Op fluistertoon mompelde ze haar excuus naar de leraar en die knikte, ik had niet verstaan wat ze zei. Toen kwam Nathalie mijn kant op gelopen, ze gaat zitten zonder iets tegen me te zeggen. Ja, ook goedendag, denk ik bij mezelf. Zeg op zijn minst even hoi. Nee, Nathalie staart enkel maar wat voor haar uit. Ik volg haar blik. Nathalie zit te gebaren naar een Aziatische jongen, die achterste voren op zijn kurk schuin voor ons zat. Hij keek haar verontschuldigend aan. Ik kende hem wel ergens van, volgens mij heeft hij ook in het football team gezeten, maar is hij daaruit weggegaan omdat... Nouja, ik weet het niet meer, er gaan zoveel mensen weg om de meest bizarre redenen.
'Mensen, mag ik even de aandacht?' begon de leraar de les. De klas werd meteen iets stiller. 'Noem zo even om de beurt je naam op, dan zal ik de combinaties voor dit jaar noteren,' zei hij. Terwijl de leraar in zijn notitie boek schreef begon het opnoemen, hij keek niet eens naar de leerlingen, hij keek alleen naar wat bij schreef. Naast mij slaakte Nathalie een wanhopige zucht toen het tafeltje van de Aziatische jongen aan de beurt was. 'Kurt Hummel,' zei de jongen naast hem. Nathalie keek me smekend aan. 'Met Lora Soil,' zei ik haast automatisch, net voordat de Aziaat zijn mond open kon doen.

'Dankje, dankje, dankje, dankje!' zei Nathalie na de les in de gang, terwijl ze me spontaan een knuffel gaf 'Rory heeft gelijk, jij bent helemaal niet zo erg als je lijkt.' Ze springt letterlijk in het rond. 'Jullie hebben het over mij gehad?' vraag ik haar. Ik voel me iets geforceerd en niet op mijn gemak. Ik wist nog niet of ik me bij deze mensen nou zo thuis voelde. Kurt en Mike, de Aziaat, stonden achter Nathalie toe te kijken. Ze glimlachten om haar. 'Oh, ik zal echt alles voor je doen! Waar wil je dat ik je mee help? Ik doe echt alles!' zei Nathalie enthousiast. Mike kalmeerde haar iets, en legde zijn handen op de schouders van het meisje zodat ze stopte met springen. 'Nou,' zeg ik twijfelend, mijn blik gaat van Kurt naar haar, en weer terug naar de jongen en dan weer naar Nathalie, 'het, euhm, ik zou het fijn vinden als jullie twee ons hielpen bij de eerste opdracht? Gewoon, om kennis te maken?' vroeg ik voorzichtig. Gelukkig bevestigde Kurt met een knik. 'Ja, dat zou fijn zijn,' zei hij, blij dat ik dit voorgesteld had. Morgen moest er al meteen een buitenschoolse-opdracht moeten worden ingeleverd. We moesten de werkstukken die we hadden moeten maken nu met elkaar gaan vergelijken en gaan aanvullen, zodat er uit twee werkstukken één voortkwam. Ik wet dat de leraar gewoon minder werk om na te kijken hebben, en was dit de oplossing waarvan we ook nog eens leerden. Het leek me geen probleem om dit eens met zijn vieren aan te pakken. 'Ik stel voor,' begon Kurt, 'dat jullie na school allemaal met mij mee naar huis gaan om eraan te werken.' En dat sproken we af.

Ik had Puck de hele ochtend nog niet gezien, wat ik eigenlijk niet zo erg vond, want ik was nog steeds een beetje bang voor zijn reactie. Maar tijdens de middagpauze zag ik hem bij een balie staan waar hij zijn eten haalde. Ik kon hem moeilijk gaan negeren, dus dapper stapte ik op hem af en ging achter hem in de rij staan. 'Hey Lora,' zei hij met een vriendelijke stem. Hè? Deze begroeting viel me reuze mee. 'Oh, heey,' zei ik tegen hem, bijna verbaast dat hij niet tegen me uitviel. Ik wilde hem alles uitleggen, maar hij onderbrak me. 'Shh, het is okay,' zei hij, en met zijn lach stelde hij me gerust, 'je kent mijn ouders niet, die kunnen ook erg zijn hoor.' Ik zuchtte van verlichting. Ik probeerde het ongemerkt te doen, maar het kwam er toch wel behoorlijk duidelijk uit. Daarbij stond Puck ook veel te dichtbij om het niet te horen. 'Wat had je verwacht?' grapte Puck. Maar het antwoord op die vraag wist ik eigenlijk niet. 'Niet dat je zo soepel zou reageren, in ieder geval,' zei ik, waarop hij mijn beide schouders vast pakte en naar voren boog, zodat hij een kus op mijn voorhoofd kon geven. Ik glimlachte verlegen, en mijn wangen werden rood en warm. Puck was nog liever dan ik dacht. Helaas draaide hij zich om, om zijn dienblad te pakken. 'Kom,' zei Puck, en we gingen samen aan een grote lege tafel zitten. Bah, stom eten, de nummer één verpester van romantische momenten.