Fourtyfive

Ik zat tussen Molly en Fred. Molly snotterde de hele ceremonie en Fred bleef maar in mijn oor fluisteren, tot vervelens toe van Molly. 'Fred, hou je snuit nu even! Ik probeer te volgen.' Snauwde ze stilletjes. Fred zuchtte en mompelde iets maar sloeg daarna zijn arm om me heen.
De ceremonie was voorbij en de stoelen verdwenen, waardoor Ronald met een harde bonk op de grond viel. 'Ik moet terug naar Zweinstein.' Zei Fred stilletjes onder de eerste dans. 'Echt?' Vroeg ik bijna blij. Hij knikte. 'Alle kinderen die hun school niet hebben afgemaakt, ze hebben zelfs een speciaal achtste jaar voor ons gemaakt.' Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst zakken. 'Dus geen les samen...' Hij drukte een kusje op mijn hoofd. 'Nu zit je weer een jaar met me opgescheept.' Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Wil ik dat wel?' Hij lachte en kuste me toen opeens een patronus in het midden van de zaal verscheen. 'Het ministerie is gevallen, de minister is dood.' Schalde Romeo's stem door de tent. Harde knallen van verschijnseldende mensen werden vermengt met gillende kinderen. Arthur liep naar ons toe. 'Verschijnsel naar De Schelp met Bill en Fleur! Protego! SNEL!' Fred greep mijn hand vast en rende naar Bill. 'Klaar?' Ik, Fred, George en Fleur knikte en de verstikkende verschijnsel symptomen verschenen even snel als ze verdwenen.
Ik plonste in water. Strand, zee, kliffen...