Chapter thirty-four. -Liam.

‘Waarom was je weg?’ vroeg ze meteen. Maar ik had geen antwoord. ‘Ik-ik weet het niet.’ ‘Liam, je hebt me pijn gedaan, heel veel pijn. Je accepteerde het niet!’ Ik zag dat ze schrok van haar eigen uitbarsting. ‘Ik- het spijt me, maar ik moest het even verwerken!’ ‘Ik wist niet waar je was, Liam!’ Er stroomden weer tranen over haar wangen, ik wilde ze weg vegen, maar ze sloeg mijn hand weg. ‘Ik wist niet wat je deed, of alles goed was. Waarom liet je niks weten?’ Ze was kwaad. Nog nooit had ik haar zo sterk gezien. ‘Zullen we anders testen hoe jij het zou vinden? Oh nee, dat kan niet, want ik heb fuckin’ niemand anders dan jullie! Wat zou jij ervan vinden als ik weg ging? Ol heb, sinds jij weg bent alleen gehuild, je accepteerde niet wie ik was, hoe ik was. Ja, Liam, ik ben zwanger van mijn fuckin’ eigen vader, maar in plaats van er voor me te zijn, loop je weg. En dat wilde ik je even zeggen!’ Woest stormde ze de trap op. ‘Amber, Amber!’ Holy fuck. Ik had het verpest. Langzaam liet ik me terug op de bank zakken. Ik voelde tranen opkomen. Maar ik mocht niet huilen, zeker nu niet. Ik zag Harry en Louis hand in hand binnenkomen. ‘Liam!’ En ze sprongen samen op me. ‘Ne even niet jongens!’ woest duwde ik hun van me af en liep de trap op, onze slaapkamerdeur stond open. Ik keek naar binnen en zag Amber met Zayn. Wacht.. Met Zayn?! Of ze wist het niet, of ze wist het, en had het goed gevonden…