This is crazy!

De volgende dag op school is het echt een gekkenhuis. Iedereen wil een handtekening, en tijdens frans wordt iedereen naar beneden geroepen. De directeur houdt een ellenlange toespraak en de jongens worden gevraagd om een liedje te zingen. De jongens stappen op het podium en zingen Summer of '69. Het dak gaat eraf, en als de song is geeindigd krijgen ze een heleboel complimenten. Jammer genoeg moet iedereen weer snel terug naar de klas. Ik zie nog net dat Niall zijn telefoon opneemt en naar een rustig plekje loopt. Zijn gezicht staat serieus. Er zal toch niks ernstigs gebeurd zijn? Niall verschijnt de rest van de dag niet meer in de lessen, net als Zayn. Na school bel ik Niall meteen op. 'Niall, is er wat ergs gebeurd?' vraag ikmeteen als hij opneemt. 'Nee hor, maar ik ben bang dat je me nog een tijdje moet missen.' 'Hoezo?' vraag ik ongerust. 'Simon, die onze coach was tijdens XFactor, belde ons en we gaan een nummer opnemen. Maar wees niet bang, het is maar voor 2 weken.' '2 weken?' 'Sorry Eef, maar je zult zien dat het zo voorbij is.' 'Niall?' 'Ja?' 'Ik denk dat het beter is om een punt hierachter te zetten.' 'En met 'hier' bedoel je onze relatie?' 'Het spijt me, maar ik kan er niet tegen om je zovaak te moeten missen.' En ik hang op. Snel fiets ik naar huis en eenmaal daar laat ik me op mijn bed vallen en barst in tranen uit. Ik vind het zelf ook niet leuk,maar het is de waarheid. Ik wil geen verkering met iemand die ik zo vaak moet missen. En nu kan Niall zich tenminste richten op zijn carriere, en er zijn fans die veel leuker zijn dan ik.