01 veterschoenen

Samen met Charlotte loop ik door de gangen. Geen woord wordt er gezegd. Niet dat ik het erg vindt! Ik zou veel liever nog in Amerika zitten. Bij Nick. Ach, Nick. Hij kan me gestolen worden, maar toch mis ik hem. We hebben samen zoveel meegemaakt! Charlotte loopt een zaal binnen. Ik neem aan dat het de refter is. Eigenlijk vindt kan ik Charlotte niet uitstaan. Zo sociaal ben ik zelf ook niet, maar zij is... Ik weet het niet. Het is alsof er een muur rond haar heen staat. Een muur met spijkers, pinnen, tralies, prikkeldraad en alles waar een mens bang van is. Ze sluit zichzelf helemaal af van de buitenwereld. Na een tijdje probeer ik het zelf nog eens. "Heej, zit je hier al lang op school?" een betere vraag kon ik niet verzinnen. "Ja", is haar antwoord. Niets meer? De rest van de tijd zeg ik niets meer. Als zij geen moeite doet, ik ook niet. "Laat maar, ik zoek wel iemand anders om me rondt te leiden!" Na een vuile blik draai ik me om. "Okee", ik hoorde een trilling in haar stem en even later een snik. Ik draai me terug om. Charlotte huilt. Zonder geluid rollen honderden tranen over haar gezicht. Ik weet me geen houding te nemen. "Euhm... Wat is er?" ik verwacht een bot antwoord, maar in plaats daarvan wordt ik aan mijn arm meegesleept. Ze loopt met mij achter zich aan het schoolgebouw uit, het schoolplein op. We paseren de poort en gaan het park in. Ik laat het allemaal gebeuren. Charlotte zet zich in het gras en ik volg haar voorbeeld. "Ik... Ik..." ze stottert. "Rustig maar", ik weet echt niet wat ik moet doen. "Febe, ik weet wat je denkt! Hetzelfde als iedereen! Ik ben raar, asociaal, lelijk, alles wat je wilt! Je bent niet de eerste!" ik voel dat dit een gevoelig onderwerp is. "Het is ook wel een beetje waar. Je keek niet eens op als ik de klas binnen kwam. Toen ik daarnet wat zei, antwoordde je zo kort als je kon!" ze legt haar hoofd in haar arm. Zo zitten we daar een hele tijd. Ineens pakt ze mijn hand vast. Ik schrik. "Je weet niet wat ik doormaak. Ze pesten me, dag in dag uit. En dan vooral Sam. Ik weet niet waarom ik je dit vertel, maar vanaf het moment dat ik je stem hoorde en je gezicht zag wist ik dat ik je kan vertrouwen. Jij hebt je eigen mening over verschillende dingen, maar je zult er altijd zijn voor mensen die je nog hebben. Ik wil gewoon één vriendin. Voel je nu niet gedwongen om de mijne te zijn. Als je me laat zitten, is dat niet erg. Ik ben eraan gewend", met mijn mond vol tanden, staar ik haar aan. Na een tijdje kan ik eindelijk iets uitbrengen "Tuurlijk wil ik met je bevriend zijn, maar dan moet ik je gewoon beter leren kennen. Weet je wat? Kom na school bij mij, ik zit nog wat achter met Nederlands omdat ik in Amerika zat", een verbaasde blik krijg ik terug "Amerika?" dat bewijst nog eens dat ze niet luisterde "Ik woonde in Amerika voor 2 jaar. Kom je vanmiddag?" ze kijkt al wat vrolijker "Is goed. Ben je met de fiets?" "Yep!" ik aarzel even, maar doe het dan toch. Ik geef haar een dikke knuffel. "Zie je wel, je weet zelfs wat ik nodig heb", ik bekijk mijn mogelijke nieuwe vriendin nog eens goed. Haar schoenen zijn een soort laarzen met veters (zie foto ). Daarboven draagt Charlotte een zeer aansluitende jeans die alle lijnen van haar smalle benen laat zien. De jeans zit vol scheuren en gaten. Haar t-shirt is zwart met witte letters op. 'I am who I am' staat er. De tekst inspireert me. Ze draagt geen make-up, maar ze heeft wel een gat in haar oor. Haar haren zijn kort en ze hangen in piekjes langs haar gezicht. Ze ziet er niet normaal uit, maar ik nu ook niet echt. Ik kijk naar beneden en zie mijn Vans met daarboven ongeveer dezelfde gescheurde broek. Ik heb een grijs t-shirt aan met een rood truitje. Make-up heb ik wel aan. Misschien iets te veel. Enkel zwart rond mijn ogen. Mijn haar is langs één kant kort en langs de andere kant iets langer. Mensen vinden mij ook raar. Daar heb ik het niet moeilijk mee. 'I am who I am'