The soul of the sea

Dagen verstreken en verstreken, terwel ik de golven zat werd onder mijn voeten. De dagen die we aan land werkte waren er niet veel, maar een paar per week. Niet dat we wouden werken aan land, want het was zwaarder dan aan zee. Verveling heerste op het schip, en de mensen werden zagerijning erdoor. Er was niks de beleven, wat mij ook iriteerde. Ik ging aan de tafel zitten en wachte af, wachte en wachten. Het was het enigste wat ik kon doen als ik geen klus had, want het enigste wat we moesten doen was zorgen voor het schip. Ik kende hier maar een paar mensen, van de honderd. Het boeide me ook eigenlijk weining, want het enigste waar ik aan dacht was Marieke, ik wou dat ik bij haar was. Aan het land, de zee was niks voor mij. Helemaal niks. Ik snapte niet waarom ik mee wou aan deze tocht. We dreven maar wat rond tussen een paar eilanden in de zee. Ik voelde alleen maar kou in de nacht, en overdag was het te warm. Er was een afwisseldende tempratuur wat het er niet makkelijker door maakte. De kapitein van dit schip kwam nooit buiten, omdat het in zijn kantoor het natuurlijk altijd dezelfde graden was. Hij had luxe, en wij hadden natuurlijk geen enkele waarden in zijn ogen. Een man van rond de zestig kwam bij mij zitten. Ik keek hem aan. 'Poker?' 'Doe ik niet aan, verlies ik toch' Antwoorde ik met een glimlach. Hij glimlachde, en hij begong net als alle andere mannen hier op het dek zijn levensverhaal te vertellen. Normaal zou het me niets geboeid hebben, maar iets in die man sprak mij aan. Iets bijzonders. Iets wat ik wou weten...