I don't care, I suppose... 16*

‘Mijn moeder heeft een prive-leraar voor hem aangenomen, hij zal thuis les krijgen, hij zal de andere kinderen toch niet in kunnen halen.’ zei Draco. Er was al een week voorbij en Johnny woonde nu bij Narcissa. Draco had zelf niet eens gemerkt dat hij me een aanzoek heeft gedaan, maar ik wist wel beter dus hoefde ik me geen zorgen maken. Voor mijn doen waren we al ons hele leven verloofd.
‘Dat is goed, he? Ik vind het echt zo vreselijk lief van je dat je dat voor me wou doen.’ Ik keek hem met grote ogen kinderlijk lief aan. Hij lachte.
‘Dat is niets hoor, ik zou alles voor je kunnen doen.’

Ik leefde in de wolken die dagen. Toen mijn zoon me twee jaar geleden vroeg, het jaar dat hij naar Hogwarts vertrok, waarom Johnny niet met hem meeging, had ik hem de hele waarheid verteld. Johnny was geadopteerd en hij was een dreuzel. Ik was een ogenblik bang dat Scorpius hem zou beginnen minachten, maar dat deed hij niet. Hij beschouwde Jonathan als zijn grote broer en hij was altijd een grote voorbeeld voor hem geweest. De, door de dames vreselijk begerenswaardige Jonathan, was een vanza-meester en een hele goeie ook. Gracieus, zelfverzekerd, arrogant, knap en rijk. Net zoals mijn leraar, Artemis Hunt. Het verbaast me enigszins dat ik bij de les kon blijven en niet afgeleid werd door zijn persoon toen ik nog les kreeg, zo knap was hij.
Toen Jonathan trouwde kon ik mijn geluk niet op. Zijn bruid, Emma, was mooi, grappig, intelligent en was een van de aardigste personen die ik ooit heb gekend. Scorpius was gek op haar. Iedereen was gek op haar, het kon gewoon niet anders.
En toen gebeurde er iets vreselijks. Emma was zwanger van haar eerste kind, nog geen halfjaar na hun trouwdag en ze verzweeg voor iedereen dat ze een zwak hart had. Ze overleefde de geboorte niet. Het meisje dat ze voort had gebracht, Scarlett, stierf op de dag voor haar eerste verjaardag. En voor Jonathan was het een vreselijke klap. Hij heeft van hun beiden met zijn hele hart gehouden en kon het niet verdragen. Om zijn gedachten af te dwingen begon hij zich meer en meer met vanzazaken bezig te houden. Hij werd een spion, hij kan ook mensen hebben vermoord, dat is niet uit te sluiten en dat weet ik. Hij is geen slecht persoon, zelfs Artemis heeft al vaak genoeg mensen moeten vermoorden, slechte mensen dan. Maar Jonathan heeft zich er zo in verdiept dat hij zijn leven is vergeten. Hoewel de jonge meisjes op de bruidsmarkt naar zijn naam smachten, houdt hij zich met andere dingen bezig. Al drie jaar lang.
Hij lijkt nu helemaal niet op die Johnny die ik aan de kant van de straat heb gevonden, zijn sluipachtige bewegingen na dan.

Maar goed, ik loop al te veel vooruit op de zaken. Nadat Draco zo vreselijk aardig is geweest jegens Johnny, dat het mij bijna bang maakte. Maar toen ik is een keer door de gang liep, alweer te laat voor de les, stond Draco wel heel erg onaardig te doen tegen een eerstejaartje, ik bespaar u de details wel, maar het bevestigde dat Draco’s engelenvleugeltjes nog niet helemaal gegroeid waren. En wat ook betekende dat zijn hart alleen groter werd jegens mij en alles wat met mij te maken had. Johnny dus ook. Zelfs Hermelien, waarmee ik hele goede vriendinnen ben geworden.

Ik was doodmoe die avond en daarbij had ik nog bergen huiswerk. Terwijl ik deze stilletjes op mijn eentje in de huiskamer zat te maken, (iedereen was al gaan slapen, het was na middernacht.) dacht ik over hoe voorspelbaar het leven toch is. Voor sommigen, althans.
Tom zat opeens naast mij en tilde mijn hand op om te zien of ik de ring nog droeg. De ring was volgens mij in mijn huid vergroeid of zo, ik deed hem nooit af.
‘Alles goed?’ vroeg ik liefjes.
‘Ach ja, het kan niet slechter zijn in ieder geval.’
‘Wat een optimisme.’
‘Wat je zegt.’ Hij zuchtte. Hij haalde diep adem. Hij zuchtte weer. En nog een keer.
‘Wat is er?’ vroeg ik lichtjes geirriteerd en keek hem verwijtend aan.
Hij keek onzeker terug. ‘Astoria... ik eh... Nou. Eh, ik weet niet hoe ik het moet zeggen.’
‘Maakt het uit hoe? Zeg het gewoon.’
‘Oke. Ik denk, eh, dat we elkaar vaarwel zullen moeten zeggen. Voorgoed.’
Ik liet mijn pen vallen. ‘Wat zeg je?’
‘Ik moet weg. Meer zeg ik niet, want ik wil jou niet in gevaar brengen door er enigszins bij betrokken te zijn, dus wees redelijk en wens me veel geluk en hou op met huilen.’ Hij trok me in zijn armen terwijl ik strijdzuchtig mijn tranen probeerde te bedwingen, wat veel pijnlijker bleek te zijn dan ik ooit gedacht had. ‘Maar waarom?’ vroeg ik door de tranen heen.
‘Dat zeg ik niet. Het enige wat je moet weten is dat ik zielsveel om je geef en ik jou om die reden er niet bij wil betrekken en daarom moeten we afscheid nemen.’
‘Voorgoed.’ zei ik met grootse moeite.
‘Voorgoed.’
Ik haalde diep adem en probeerde de misselijkheid weg te kalmeren. Ik was misselijk van angst, verdriet en oneerlijkheid.
‘Dus... dus, ik eh, ik kan niets anders doen dan gewoon... toestemmen?’ mijn stem piepte.
‘Precies.’ Kreeg hij uitgeperst.
‘Oh.’ Ik zuchtte. ‘Dan moet het... maar.’
Ik haalde diep adem en hoorde dat hij hetzelfde deed.
‘Vaarwel dan.’ zei ik met op elkaar geperste lippen.
‘Vaarwel.’
‘Ik mag de ring toch nog dragen? Of wil je het ook afpakken?’ ik hoorde hoe mijn stem oversloeg.
‘Doe ermee wat je wilt. Hij is van jou.’
‘Oh. Oke.’
Ik huilde, de tranen gleden onvebeterlijk over mijn wangen.
Hij keek me nog een keer aan, emotieloos, en verdween toen.
Ons afscheid was bijna te formeel. Alsof we elkaar pas hebben ontmoet en een relatie als zakenpartners deelden.
Dan moest het maar zo. Het maakte niets uit, hield ik mezelf voor.
Ik was goed in raad opvolgen. Dat deed ik ook.