~Hoofdstuk 20~

Vanuit Merlin
Een ridder staat op en vraagt om stilte. Hij begint met het houden van een speech, wat hij trouwens best wel goed kan. Ik kijk opzij en zie dat Emily's mond openvalt. Waarom zou ze zo verbaast zijn? Het is toch niet raar dat iemand een speech houdt? Opeens is het stil. Ik vraag me af wat hij gezegd heeft dat zo'n indruk maakt. Ook komen er al wachters aanlopen. Ik besluit om maar even op te letten. 'Ja, Uther, dat verbaast je hè? Iemand die je zo tegenspreekt. Nou, ik kan je vertellen dat ik voor meerdere spreek als ik zeg dat jij een verschrikkelijke man bent. Je hebt mijn volk gemarteld en uitgemoord, nu zul je daar voor boeten!' Wat! Hij is een tovenaar. Ik zie dat hij al begint met een spreuk, ik moet iets doen om hem te stoppen! 'NEEEEE!' Emily schreeuwt keihard in mijn oor, ik wil zeggen dat het nergens opslaat, maar dan heeft ze een spreuk gezegd en vliegt de tovenaar door de lucht. Waarom doet ze dat nou? Ze weet toch dat ze dan gepakt wordt! Dan begint ze met nog een spreuk. 'Nus Ames Lares Pretus Derelitius Vendere Mortmage Ile.' Maar dat is een dodelijke spreuk! Ik wist niet dat ze die kon! Een paar tellen nadat ze de spreuk heeft gezegd, hebben de wachters haar te pakken en nemen haar mee naar de koning. Iedereen in de zaal is geschokt. De koning was bijna vermoord en een heks heeft die tovenaar uitgeschakeld. 'Merlin, zeg me dat het niet waar is wat ik net zag!' Guinevere kijkt me geschokt aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus blijf ik voor me uitstaren. Ik zie Emily's mond bewegen, maar de woorden dringen niet tot me door. Als ze is uitgesproken begeleiden de wachters haar de zaal uit, waarschijnlijk naar de kerkers. Dan is de hele zaal in rep en roer. Uther verklaart de ceremonie voor geëindigd en iedereen verlaat de zaal. De ridders gaan naar hun kamer en de dienaren lopen hen als hondjes achterna. Eigenlijk moet ik nu naar Arthur toe, maar dat kan ik niet. Ik moet Emily helpen ontsnappen! Als iedereen weg is, loop ik richting de kerkers. Gelukkig zijn de wachters ongelooflijke sukkels, dus hoef ik alleen maar te zeggen dat ik een boodschap van Arthur aan de gevangene heb en mag ik naar Emily toe. Ze zit in een cel uit het raam te staren. 'Hee, Emily, ik heb niet veel tijd, maar ik zorg dat ik je hieruit krijg, maak je maar geen zorgen.' Ze draait zich om en kijkt me aan. 'Nee Merlin, dat moet je niet doen.' Even sta ik met mijn mond vol tanden. Waar slaat dat nou weer op. Snel herstel ik me. 'Waarom niet? Uther heeft gezegd dat je morgen op de brandstapel komt!' Ik zie het verdriet in haar ogen, maar waarom? Het moet niet zo moeilijk zijn om een ontsnappingsplan te verzinnen en uitvoeren. 'Merlin, luister goed. Waarom denk je dat de andere tovenaars nooit eerder ontsnapt zijn? Het zou me een kleine moeite kosten om hieruit te komen. Maar dat doe ik niet. Wat denk je dat er gebeurt als Uther hoort dat een heks is ontsnapt? Hij zoekt de hele stad door en vermoord iedereen die ook maar iets met mij te maken zou kunnen hebben. En dan? Dat vinden de tovenaars echt niet leuk! Die pikken het dan niet meer. En dan hebben we oorlog! En dat allemaal omdat ik ben ontsnapt.' Serieus, dat is wel erg ver gezocht hoor! 'Emily, dat slaat nergens op, en Uther heeft het recht niet je op de brandstapel te gooien!' Voordat Emily een antwoord kan geven, loop ik weer weg. Ik moet naar Arthur, misschien kan hij zijn vader overtuigen. Als ik bij zijn kamer aankom hoor ik stemmen, ik sluip naar de deur en probeer ze af te luisteren. 'Kan je dan echt niks doen?' 'Nee, Jason, als mijn vader zo'n besluit maakt, dan staat het vast. Ik heb al geprobeerd hem om te praten, maar hij blijft bij zijn punt.' Dus Jason wil ook dat Emily vrijkomt. Dat kan ik me wel voorstellen, ze is een hele goede bediende. Als hij verder praat hoor ik de wanhoop in zijn stem. 'Artur, alsjeblieft, ik hou van haar! Wat zou jij er van vinden als Gwen morgen op de brandstapel kwam! Doe niet zo verbaast, zelfs een blinde kan zien dat jullie elkaar leuk vinden. Arthur, ik doe alles! Er moet toch iets zijn!' Dus daarom wil Jason Emily helpen. Hij vindt haar leuk! Ze passen wel goed bij elkaar! Net zoals Arthur en Guinevere, de verboden verliefden. Ik hoor voetstappen en verstop me snel. Als ik zie dat Jason de kamer uit loopt, ga ik hem achterna. 'Jason, wacht even! Jij wilt Emily toch bevrijden?' Jason draait zich om en knikt. Ik kijk hem aan en lach. 'Dan heb ik een plan.'