Chapter four. Fighting, dancing and red-haired twins. 4.10

Met een glimlach op mijn gezicht werd ik de volgende morgen vroeg wakker. Ook al zou ik nog een aantal uur kunnen slapen, we zouden namelijk over een aantal uur naar het huis van de Weasleys vertrekken, maar ik voelde me nu al klaarwakker. Een tikkend geluid was door de kamer heen te horen, maar voordat ik ook maar kon reageren, was het raam al geopend en vloog er een uil naar binnen, na een aantal keer tegen het raamkozijn gevlogen te zijn. Snel liet de uil een briefje vallen en vloog toen weer, sukkelig, weg.
‘Eve, het is voor jou!’ hoorde ik Angelina al gillen.
‘Goh, wie zou dat nou zijn?’ grinnikte Katie.
‘Ik gok op iemand waar ze het wel heel gezellig mee had gisteravond,’ zei Alice.
‘Dames, ik ben net wakker. Moet het meteen zo druk?’ zuchtte ik, hopend op een “nee”.
‘Ja, natuurlijk moet dat. Je moet ons alles vertellen,’ gilde Katie.
Ik zuchtte even, dat had ik kunnen verwachten. Ik mocht nu alles gaan uitleggen, tot in de details. Stiekem vond ik het geweldig, omdat het me deed denken aan Audrey en Alana, mijn oude vriendinnen.
‘Mag ik eerst mijn briefje lezen?’ vroeg ik nieuwsgierig.
Grijnzend overhandigde Angelina hem aan me, waarna ik hem snel en nieuwsgierig opende. Eén zin was te lezen, maar toch één zin die mijn hart deed versnellen.

Ontmoet me buiten, bij de grote boom, zo spoedig mogelijk.
F.

Fred dus. Hij zette altijd een F onder zijn briefjes, dat was gewoon kenmerkend voor hem. Zenuwachtig opende ik het briefje. Stel je voor dat hij dronken was gisteravond, of iemand jaloers wilde maken? Nee, dat zou ik beide wel gemerkt hebben. Sinds wanneer was ik zo’n meisje geworden? Onzeker en achterdochtig?
‘Wat staat er?’ riep Alice, na een tijdje stilte.
‘Hij wil me zien.’
‘Schiet op dan! Als je nu gaat, heb je nog genoeg tijd om ons alles te vertellen wanneer je terug bent,’ grijnsde Angelina.

Zenuwachtig liep ik naar buiten, door het gras, op weg naar de grote boom. Van veraf zag ik alleen een kleedje liggen, maar geen Fred. Niet dat ik verwachtte dat hij hier zou liggen, maar een aanwezigheid zou fijn zijn. Na eenmaal goed gekeken te hebben, van dichterbij, zag ik dat hij onder de boom zat, prutsend met zijn vingers.
‘Hey,’ zei ik zachtjes.
Hij schrok op uit zijn gedachten en keek me aan. Meteen verscheen die schattige glimlach weer op zijn gezicht.
‘Hey,’ zei hij even zacht terug.
Verlegen –waarom was ik verlegen? Dit was niet leuk- ging ik zitten op het kleedje en keek Fred even gespannen aan.
‘Waarom moest ik komen?’
‘Omdat eh, ik wilde eh,’ stotterde Fred.
‘Serieus Fred, je stottert? Ben je ziek of zo?’ grijnsde ik.
Hij werd een beetje rood en keek even naar de grond, wat verschrikkelijk schattig was.
‘Jij gaat het me ook niet makkelijk maken, hè?’
‘Wat?’
‘Weet je wel hoe erg je me verwart?’ zei hij ineens.
‘Hoezo?’ zei ik geschrokken.
‘Ik voel me anders als ik bij jou ben. Door jou klinken mijn grappen ineens veel levendiger, omdat jij ze aanvult. Jij maakt alles veel leuker. Alle grappen die George en ik uithalen, je lijkt er perfect in te passen. Je bent alles wat ik ooit in een meisje gezocht hebt. En zelfs dat is onderschat. Wanneer jij de kamer inkomt, heb ik meteen de nood om slechte grappen te maken, alleen om je stem maar te horen en om je leuke lach te zien, of je peinzende blik, wanneer je nadenkt,’ zei hij zachtjes.
‘Ah,’ mompelde ik, met ondertussen knalrode wangen.
‘Ik ben nog niet klaar,’ glimlachte Fred, ‘Vanaf het eerste moment dat ik je zag, vond ik je al geweldig. Dit klinkt heel cliché, dat weet ik, maar ik weet niet hoe ik het anders kan zeggen. En gisteravond, was gewoon geweldig. Mooier dan ik had kunnen dromen.’
Hij stopte even met praten en leek mijn reactie te peilen. Ik was sprakeloos, ik wist gewoon niet wat ik kon zeggen om dit moment niet te verpesten; alles wat ik zou zeggen, zou toch in het niet vallen bij al zijn mooie woorden.
‘Nooit gedacht dat ik het type zou zijn dat valt op oranje haar en sproeten.’
Serieus, ik nam alle tijd om te antwoorden, en kwam dan hiermee aan? Eve, je bent een idioot. Dat was nu wel duidelijk.
‘Dus, je valt op me?’ grijnsde hij geamuseerd.
‘Dat was nog niet duidelijk na gisteravond?’ grijnsde ik terug.
‘Niet echt,’ grijnsde hij weer.
‘Ik help je wel even,’ mompelde ik, terwijl ik me een beetje voorover boog.
Hij keek me verward aan en zachtjes plaatste ik mijn lippen op de zijne. Het zelfde gevoel als gisteren kwam in me op; iets in mijn buik leek te kriebelen en ik voelde me gewoon week worden van binnen. Zijn mondhoeken trokken omhoog onder de kus en hij legde zijn hand op mijn wang. Ik voelde dat ik begon te grijnzen, maar voelde hoe mijn mondhoeken weer omlaag trokken wanneer hij zijn lippen van de mijne afhaalde.
‘Ik kan het niet geloven,’ zuchtte hij.
‘Wat?’
‘Dit. Je kunt zoveel beter krijgen dan ik.’
‘Weet je dat je één van de weinigen bent die me aan het lachen kunt krijgen? En je doet je best er niet eens voor. Je maakt me al vrolijk, zonder ook maar in mijn buurt te zijn, de gedachte alleen laat me al glimlachen. Ik had het voor gisteren niet door, maar jij bent de enige die ik wil hebben. Cliché of niet, normaal ben ik nooit zo klef, maar dit wek je gewoon in me op,’ mompelde ik.
Ik liet me op mijn rug in het zachte gras vallen en keek even om me heen. De sneeuw was nog steeds aanwezig en het was eigenlijk alleen maar kouder geworden. Gelukkig had ik me warm aangekleed en hoefde ik zo geen kou te lijden. Ik keek even op naar Fred en zag dat hij diep in gedachten verzonken was. Zijn ogen hadden nog steeds die prachtige glinstering en zijn mondhoeken trokken maar niet naar beneden; hij leek gelukkig. Hij liet zich op zijn rug vallen en keek me diep in mijn ogen aan. Zo lagen we een tijdje, gewoon genietend van elkaars aanwezigheid.
‘Als we straks naar mijn huis gaan,’ mompelde Fred ineens, ‘Wil je dan alsjeblieft meegaan als mijn vriendin?’
Zijn wangen kleurden lichtjes rood en hij keek me hoopvol –maar toch onzeker- aan.
‘Niets liever.’