O16. Endless pain.

Jeremy rende weg en liet mij huilend achter op de koude grond vastgebonden aan een stoel. Ik was in de war. Ik wist niet wat ik moest doen. Kon ik überhaupt wel wat doen? Ik lag verdomme vastgebonden aan een stoel! Ik begon door de onmacht nog harder te huilen en voelde de tranen over mijn wangen op de grond druppelen. Ik hoorde gestommel op de trap en probeerde te horen wat ze zeiden. Door mij barstende hoofdpijn lukte dit niet zo heel goed. ‘Waar is ze?!’ Hoorde ik Blake schreeuwen. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk. Hij was hier gekomen om me te redden. Ik begon te spartelen en probeerde om me uit de touwen te wringen. Ik had ze bijna los toen ik nog een harde klap hoorden. Geschrokken keek ik naar de deur, niemand. Een zucht van opluchting kwam uit mijn mond. Ondertussen dat ik bijna uit de touwen was gekropen hoorde ik Blake hard schreeuwen. Eerst verstond ik het niet maar toen ik wat beter luisterde hoorde ik dat hij mijn naar riep. Ik voelde de adrenaline in mijn aderen pompen en voelde dat de touwen los kwamen. Toen ze los genoeg waren wrikte ik me er behendig uit en rende zo hard als ik kon de gang op.

Verbaasd door de schoonheid hiervan bleef ik staan. De gang was niet normaal hoog en er zaten kolossale ramen in die met meterslange gordijnen waren gedrapeerd. Alle gordijnen waren gesloten. Ik maakte er een open en een regenboog aan kleuren overspoelde mij. Het waren glas in loodramen Ik moest meteen weer aan thuis denken. Thuis hadden we van die kleine glas in lood raampjes in de voordeur zitten. Wat me opviel, was dat het midden op de dag was en de zon helder door de ramen scheen. Waarom waren dan de gordijnen dicht? Ik hoorde weer geschreeuw en gestommel van onder komen en rende weer met volle vaart door de ellenlange gangen die dit huis zo mooi maakten.

Uitgeput kwam ik bij de hal aan en onder aan de trap zag ik twee jonge mensen in het midden staan en om hun heen stonden allemaal gedaantes waarvan ik niet wist wie of wat het waren. ‘Blake!’ Schreeuwde ik hard. ‘Hoor je me?!’ Blake keek omhoog en was daardoor zijn concentratie kwijt. ‘Madison?’ zei hij vol ongeloof. ‘Blake! Kijk uit!’ Riep ik. Maar Jeremy haalde Blake al onderuit. Blake kreunde en probeerde weer overeind te komen. Rond Jeremy’s kwam een geniepige lach te staan. ‘Wat is er mis lief broertje? Kun je niet opst…’ Voordat Jeremy het wist werd hij ook onderuit gehaald en lag hij op de grond. Voordat Blake op kon staan werd hij omsingeld door de vreselijke gedaantes die om de twee broers heen stonden. Blake keek verward om zich heen. ‘Je denkt toch echt niet dat je slimmer bent dan mij?’ Zei Jeremy tegen Blake. Ik stond nog steeds boven aan de trap. Ik kon niets doen. Het leek wel net alsof ik bevroren was. ‘Blijf daar niet staan. Pak hem!’ Schreeuwde Jeremy. De gedaantes kwamen weer tot leven en nog voordat Blake het door had hadden de gedaantes hem te pakken. ‘Breng hem naar het gewelf.’Beveelde Jeremy de wezens. ‘Blake nee! Doe wat!’ Schreeuwde ik hopeloos. Blake keek me met ogen vol van leed aan. Tranen welden op in mijn ogen. Ik stortte in op het kleine balkonnetje op de overloop. Wat gebeurd er toch allemaal. Iemand wie dan ook help me uit deze hel. Ik hoorde voetstappen de trap op komen. Ik voelde twee warme handen me optillen. ‘Wees maar niet bang Madison. Snel zal het allemaal voorbij zijn en zul jij aan mijn zijde staan.’ Het maakte me allemaal niets meer uit wat er tegen me werd gezegd, of wat er gebeurde met me. Ik had Blake zien lijden en dat kon ik niet verdragen. In die korte tijd dat ik hem kende voelde ik me verbonden met hem meer dan ik ooit met iemand anders had gehad. Ik kon het niet verdragen dat hij pijn leed. Ik merkte dat mijn benen slap werden en ik geen controle meer over mijn lichaam had. Het duister nam het van me over en ik viel in een oneindig zwart gat, wat op dit moment het beste was wat me kon gebeuren. Ik wilde nooit meer iets voelen.