119- I'm a butterfly... no... I'm more dangerous now xD

Elisabeth poV
Tristan keek op een of andere manier... trots, net zoals Aro. Ik wou hun koppen tegen de muur rammen, alleen zou Esmée dan boos zijn omdat ik haar huis afbrak, en zo ver wou ik niet gaan. Maar goed; ik vond dus dat geen van beiden reden had om trots te zijn omdat ik nu eenmaal grote vleugels deze vond ik leuk had. De ene had me jaren voorgelogen, de andere had zich niet eens afgevraagd of ik nog leefde; je kon merken dat ze broers waren. Even arrogant.
'Goed, rustig aan nu. kijk of je ze kan bewegen.' zei Marcus. ik luisterde aandachtig naar zijn instructies, ook al voerde mijn lichaam ze al uit nog voor Marcus zijn zin goed beëindigd had. de toppen bewogen, de klauwen bogen naar voor en ontspanden weer. Dit was veel gemakkelijker dan ik ooit verwacht had.
'En nu traagjes klapwieken.' zei Tristan; Ik knikte en probeerde. ik stoof de lucht in, en ik had moeten weten dat het mis zou gaan. Mijn lot zou het me echt niet zo makkelijk maken door het allemaal van zelf te laten gaan. Ik ging goed naar omhoog, maar daarna ging het -letterlijk- stijl bergaf. Ik voelde armen om me heen. Marcus had me ergens in de lucht -op een meter of 10- opgevangen. Waarschijnlijk om geen putten in het gras te maken die de CUllens niet zouden kunnen uitleggen aan Charlie. Sorry, ik blijf de drang hebben om je te beschermen. hoorde ik in Marcus' hoofd. Ik glimlachte en lande galant.
'Je bent te snel gegaan, je lichaam is geschrokken, en heeft de vleugels weer ingetrokken.' kon Tristan me meteen vertellen. Felix zag er net een tikkeltje bleker uit dan normaal.
'Waarom probeert Aro het niet eens?' vroeg ik, Marcus glimlachte vriendelijk, Tristan lachte luid en spottend.
'Aro kan niet vliegen. Hij kon het ooit, maar hij heeft .. hij is ooit eens ergens tegen gevlogen, een berg of zo, en hij durft niet meer.' zei Tristan lachend. Ik keek naar Aro, die nu met zijn rug naar ons toe stond.
'Hij heeft zijn vleugels laten vernietigen, maar hij kan er niet goed tegen dat ze steeds maar weer terug komen. Ze herstellen zichzelf waardoor hij eigenlijk kan blijven proberen, maar de coward heeft het opgegeven.' zei Tristan, hij lachte niet meer; het was minachtend. Hij keek naar op Aro, en op een of andere manier zou je bijna medelijden krijgen met Aro. Tristan was zijn kansen aan het verspelen.
'Marcus, ik wou je nog wat vragen.' kwam Carlisle tussen. Marcus hield zijn hoofd schuin, afwachtend tot Carlisle zijn vraag stelde.
'Hoe werd je een vampier?' vroeg hij zacht. Marcus zuchtte.
'Ik... er heerste een ziekte in het dorp waar ik toen woonde. Op een bepaald moment kwamen mijn moeder, mijn jongere zus en ik vast te zitten in een grot. Mijn zus begon ziek te worden, en om haar en onszelf zo veel mogelijk in leven te houden, zochten we naar voedsel. Ik was in staat om een paar vleermuizen te vangen. Na een dag was mijn zus bijna dood. zij en mijn moeder hadden van mijn vader de opdracht gekregen om mij het langste in leven te houden. Ik was de oudste zoon van het gezin, en toen was die de belangrijkste. Om mij in leven te houden, moest ik van mijn moeder het bloed van mijn zus drinken, en daarna dat van haar. Ik ben de enige die "levend" uit de grot is gekomen, maar ik was veranderd. ik dacht dat ik door het vuur van de hel was gegaan omdat ik het bloed van mijn verwanten gedronken had, en ik was heel bleek, maar ook sterk. En niemand kon mij doden.' zei Marcus.
'Je was veranderd in een vampier door een combinatie van...vleermuis en bloed?' vroeg ik zacht. Marcus knikte.
'Gewoon uit nieuwsgierigheid, maar hoe noemde je bloedd.. euhm... zusje?' vroeg Jacob. Marcus keek naar hem en naar mij.
'Dagmar.' mompelde hij. ik wist even niet wat ik moest zeggen.
Tristan deed teken dat ik nog maar eens moest proberen te vliegen. ergens had hij misschien een punt dat we Marcus beter even alleen lieten. Het leek alsof hij alles had moeten opgeven om iets te worden dat hij in eerste instantie niet wou zijn. Hij wou gewoon overleven, voor zijn familie. en daarom had de natuur zicht tegen hem gekeerd.
Marcus was dus gestraft omdat hij de oudste was, en daarom de eerste vampier geworden.
Vliegen ging me beter af dit keer, misschien omdat ik mezelf liet leiden door mijn instincten, want mijn hoofd was een warboel. Of omdat ik nu wist waar ik op moest letten. Ik hoorde kleine handjes tegen elkaar slaan en keek naar beneden.

Ik heb nog een paar leuke vampiers met vleugels gevonden (niet voor het verhaal maar gewoon tussendoor), als je wilt; ik zou het leuk vinden om te weten wie jullie de mooiste vinden; Vampire 1; Vampire 2 ; Vampire 3; Vampire 4

Nu maak ik iedereen aan het schrikken door te zeggen dat hierna nog 3/4 hoofdstukken komen...