Verdriet, het begin en het einde.

Als ik had geweten dat het haar laatste dag was dan had ik nog zoveel dingen willen zeggen. Maar alle onuitgesproken woorden, alle onbesproken gebeurtenissen waren nu niet meer aan te halen. Haar dood deed mij diep van binnen pijn, waaraan had ik dit verdient? Ja, daar kwam mijn egoïstische kant naar boven, dat deel van mij wilde ik onderdrukken, achter mij laten. De gezichten van haar ouders zouden voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De uitdrukking toen ze mij naar buiten zagen komen met haar in mijn armen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik deed geen poging meer ze te onderdrukken. ‘Het spijt mij,’ was het enige wat ik nog zei. Wat had ik voor toegevoegde waarde kunnen brengen aan dit moment? Ze was dood en het was mijn schuld. Mijn schouders schokten van alle opgekropte emoties die ik sinds die dag bij mij had gehouden. Mijn ogen waren wazig geworden van de tranen en woedend staarde ik naar de muur. Hij was blauw, net zoals haar ogen geweest waren. Alles deed mij aan haar denken, ik moest weg hier. Alles achter mij laten en een nieuwe start maken, nieuwe mensen ontmoeten. Maar tegelijk wist ik dat dit niet zou helpen, ze zou bij mij blijven. Voor altijd.