GM - 18

Paio viel uitgeput in zijn stoel. Hij bedankte Amorcita hartelijk. Ze had hem zojuist het leven gered, hij begreep niet hoe, maar het belangrijkste was dat het gelukt was. Amorcita was zelf ook uitgeput door het gebruik van haar gave en ging dus ook weer naar huis. Het duurde niet lang voor Paio besefte dat alles nu voorbij was. Dolgelukkig sprong hij op en nam de jurk die hij voor zijn liefste gemaakt had. Hij controleerde nog snel even alle naden, het moest perfect zijn. Hij wist zeker dat ze nog nooit zo’n mooie blauwe jurk had gehad, hij paste uitstekend bij de kleur van haar prachtige ogen.

Paio liep naar het huis. Het was een heel eind door het dorp, en hij passeerde onder andere langs de bakker. Gelukkig werd hij niet gezien, hij had het er nog altijd moeilijk mee dat hij zonder bewijzen schuldig was verklaard. Het huis stond aan de rand van het dorp. Paio versnelde zijn pas. Hij had de dood in de ogen gekeken en wilde nu volop leven. Hij hoopte vurig dat haar vader niet thuis was. Aarzelend klopte hij op de deur. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze open deed.