GM - 17

Amorcita rende naar voren. Dit kon ze niet laten gebeuren. Ze besloot een van haar gaven te gebruiken. De mensen keken plots allemaal haar kant uit.
“Luister”, riep ze luid en duidelijk. “Paio is onschuldig. Iemand anders is de oorzaak van alle verdwijningen. Wat zou hij hen immers kunnen maken, hij is niet bepaald sterk.” De dorpelingen begonnen te twijfelen. Teuffel rende kwaad naar voren. Hij probeerde haar gave te stoppen, wat niet lukte. Hij had zelf geen enkele kracht meer. Amorcita ging verder: “Al vanaf het begin probeert de dader de schuld in zijn schoenen te schuiven.” Wist ze maar wie de dader was. Met haar krachten kon ze hem niet opsporen, het was iets onmenselijks Misschien zat de duivel er voor iets tussen. Haar krachten leken te werken, eindelijk luisterden de dorpelingen naar haar. Teuffel staarde haar woedend aan, maar kon nu niets tegen haar beginnen.
“Ze heeft gelijk, we laten hem vrij”, besloot de schout. “We moeten snel de echte dader vinden. Misschien is het nog niet te laat. Vannacht houden we met zijn allen de wacht. Nu is het genoeg geweest, er mag niemand meer verdwijnen.” De dorpelingen verspreidden zich. Paio was opgelucht. Amorcita liep naar hem toe, haalde de strop van zijn nek en hielp hem naar huis.