GM - 16

“Olivia, geloof je dat nu zelf? Bij de anderen waren geen voetsporen te vinden. Ik denk dat jij heel goed weet wie hier rondsluipt, niet waar?”
“Helemaal niet, papa, hoe kom je daarbij”, vroeg ze verbaasd.
“Meisje, ik weet dat je ouder begint te worden. Je moeder had dezelfde leeftijd als jij nu toen ze mij leerde kennen.”
“Maar papa, er is helemaal niemand, ik ken de jongens uit het dorp niet.” Olivia was onthutst. Ze dacht nooit aan jongens.

Paio werd ruw uit zijn cel gesleurd. Hij deed de moeite niet meer om zich te verdedigen, het was toch hopeloos. Op het plein stond een galg. Het was duidelijk wat ze van plan waren met hem. Hij kon van schrik nog amper ademhalen. Het hele dorp was er, van het kleinste kind tot de oudste man. Hij zag slechts een iemand, het meisje op wie hij hopeloos verliefd was. Maar zij wist het nog niet, en in de huidige omstandigheden was dat het beste. Ze zou het ook nooit te weten komen. Hij werd naar de galg geleid. Hij kon van paniek niet meer op zijn benen staan. ‘Hulpvaardig’ grepen vele handen hem ruw vast en sleurden hem tot onder de strop. De strop werd om zijn nek gelegd. Paio sloot zijn ogen, dit was het einde.