GM - 15

Quinten besloot nog wat hout te gaan hakken. Hij zou echter rond de middag terugkomen, voor de terechtstelling van die moordenaar. Nog voor hij goed en wel het bos in gegaan was, merkte hij voetsporen op. Weeral. Hij vroeg zich af van wie ze waren. Ze konden zeker niet van Olivia zijn, die kwam hier nooit. De plaats was wel heel bijzonder, van hieruit kon hij zijn huis goed zien. Hier moest hij toch echt eens met zijn dochter over praten. Het duurde nu al veel te lang naar zijn zin.

Paio zat in zijn cel. Hij was doodsbang. Wat waren ze met hem van plan? Bovendien deed zijn hele lichaam pijn, ze hadden hem niet bepaald zachtzinnig behandeld. Hij begreep er nog steeds niets van. Hij was die nacht toch enkel buiten geweest om zijn geliefde te zien? Hij begreep niet wat er in de dorpelingen, zijn vrienden, gevaren was. Waarom verdachten ze hem?

Quinten liep zijn huis weer in. Veel hout had hij nog niet verzameld, dus zou hij na de terechtstelling terug het bos in moeten gaan.
“Olivia, we moeten praten”, zei hij. Olivia schrok enorm.
“Wat is er, papa?”, vroeg ze lief.
“Ik vind al een paar weken voetsporen in de buurt van ons huis.” Olivia keek haar vader met grote ogen aan.
“Wat zou dat betekenen?”, vroeg ze angstig. “Het is het monster toch niet, dat het op mij gemunt heeft?”