GM - 13

Paio was op de terugweg. Hij had niets gevonden. Hij was bang voor de reactie van de dorpelingen en betwijfelde of het veilig was om terug te keren. Hij zou uit het dorp weg moeten blijven, maar kon het niet. Zijn hart dreef hem terug. Hij moest weten hoe het met haar was. Hij hoopte maar dat hij niet opgemerkt zou worden, zo ’s avonds laat. Hij merkte niet dat hij werd gadegeslagen.

De volgende ochtend was het hele dorp weer in rep en roer: er was weer iemand verdwenen. Dit keer was het Hilleken, een jonge vrouw die met haar ouders aan de rand van het dorp woonde. Haar verloofde was in alle staten. Over twee weken zouden ze trouwen.
“Paio is weer bezig”, zei de kuiper.
“Misschien is hij terug thuis”, opperde Teuffel.
“Laten we zijn huis doorzoeken”, riep de verloofde van het meisje razend. De menigte, witheet van woede, trok naar het huis van Paio.

Paio had zich op zolder verscholen, in de hoop dat niemand zou merken dat hij weer thuis was. Plots hoorde hij een hoop geluiden. Een razende menigte kwam naar zijn huis, besefte hij. Misschien had hij toch maar beter de gevaren in het bos getrotseerd. Hij hoorde hoe er mensen zijn huis binnen kwamen, en door zijn winkel liepen. Niet veel later kwamen ze de trappen op, naar zijn slaapkamer. Hij hoopte vurig dat ze niet nog een verdiep hoger zouden komen. Hij keek om zich heen voor een verstopplaats en rende naar de kast.