~Hoofdstuk 19~

De griezel is Leonard, een tovenaar, maar dan van het slechte soort. Toen ik heel klein was, nog een baby, had ik, net zoals iedereen ouders. Ik kan me het moment dat ze van me werden afgenomen nog herinneren als de dag van gisteren. Ik was vijf jaar oud, het dorpje waar ik woonde was arm. Iedereen, ook kinderen, waren dag in, dag uit, op het land aan het werk. Het was een zwaar leven, vooral omdat we ook veel belasting moesten betalen en dus bijna niks over hielden. Maar het was tenminste een leven. Die dag kwam een onbekende ridder ons dorp binnen rijden en eiste al onze oogst. Natuurlijk konden we dat niet geven, want dan zouden we omkomen van de honger. Maar hij wilde het koste wat het kost hebben, dus begon hij mensen neer te slaan. Een paar mannen wilden al wapens pakken, maar wat niemand wist, was dat hij een tovenaar was. Hij schreeuwde door het dorp heen. 'Dwazen, als jullie mij gewoon hadden gegeven wat ik wil, dan hadden jullie nog geleefd. Nu zullen jullie sterven, door mij, Leonard de Verschrikkelijke.' Toen gebruikte hij een spreuk, geen idee welke, en iedereen viel dood neer. Iedereen behalve ik. Ik heb geen idee waarom ik het heb overleefd, maar ik was de enigste die nog overeind stond. Vanaf die dag wist ik dat ik die ogen nooit zou vergeten en de dood van mijn ouders zou wreken. En nu staat dezelfde man hier voor mij, maar waarom? 'Uwe hoogheid, prins Arthur, vrouwe Morgana en de rest van de aanwezigen, graag zou ik graag een woordje willen spreken. Ik denk dat ik voor iedereen hier spreek als ik zeg dat we zeer vereerd zijn dat wij hier mogen zijn. Ook kunnen we allen niet wachten tot morgen en zullen we volop genieten van vanavond. Wij zijn ook zeer verheugd dat wij zijn uitgenodigd om te vieren dat Camelot de oorlog heeft gewonnen, want wat zou er anders van Camelot geworden zijn? Een barbaarse wereld, dat zeker. Al denk ik niet dat het barbaarser zou zijn dan dat het nu is.' Stilte. De zweer verandert van gezellig naar wantrouwend. Nu weet ik het zeker, hij is van plan Uther te vermoorden. Dit is de perfecte gelegenheid. Iedereen viert dat de oorlog is gewonnen en dan wordt de koning vermoord, slim. Ik moet iets doen, maar wat? Ik zie dat Uther op het punt staat om de wachters te roepen, als Leonard verdergaat. 'Ja, Uther, dat verbaast je hè? Iemand die je zo tegenspreekt. Nou, ik kan je vertellen dat ik voor meerdere spreek als ik zeg dat jij een verschrikkelijke man bent. Je hebt mijn volk gemarteld en uitgemoord, nu zul je daar voor boeten!' Hij is bezig om de spreuk te zeggen als er bij mij een knop omgaat. 'NEEEEEE!!!!' De hele hal wordt gevuld met het geluid van mijn schreeuw, terwijl ik bezig ben om een andere spreuk te zeggen, de spreuk die ik wilde gebruiken bij de Ericus. 'Arimus Volarus'. Een simpele spreuk als deze is veel sneller effectief dan de moeilijke die Leonard wilde gebruiken, dus vliegt hij met een mooi boogje door de lucht. Met een klap komt hij op de grond terecht. De wachten die eerst hem wilden pakken, kijken nu om naar mij. Ik weet dat ik niet lang meer heb en ik moet het afmaken. Ik concentreer me volop, ik heb deze spreuk nooit eerder gedaan, maar ik weet dat het in één keer goed moet. 'Nus Ames Lares Pretus Derelitius Vendere Mortmage Ile.' Als ik hem heb uitgesproken weet ik dat het raak was. Leonard sluit zijn ogen en heeft zijn laatste adem uitgeblazen. De wachters zijn intussen bij mij aangekomen en pakken me vast. Ik weet dat het geen zin heeft om te ontsnappen, dus ik laat ze hun gang gaan. Ik kijk naar Jason en zie dat hij niet weet wat hij moet doen en denken. Iedereen in de zaal staart me aan en voordat ik doorheb wat er is gebeurt zit ik op mijn knieën voor Uther. 'Wij zijn net allen getuige geweest van uw ketterij, ontkent u dat?' Ik schud mijn hoofd, natuurlijk niet, dat zou geen enkele nut hebben. 'Voordat ik u veroordeel tot de brandstapel, legt u mij eerst uit wat er net gebeurt is.' Ik knikt, huilen heeft geen zin, maar misschien kan ik zo nog iets aan zijn verstand peuteren. 'De tovenaar, Leonard, wilde u vermoorden. De reden waarom hij dat wilde lijkt mij nogal duidelijk. Ik ben u vijand niet, net zoals de meeste tovenaars. Dat maakt u van ons. De reden waarom ik u nog niet heb vermoord is, omdat ik weet dat het geen nut heeft en het alleen maar erger zou maken.' Hij kijkt me schaapachtig aan en zegt dan tegen de wachters dat ze me weg kunnen brengen. Op naar de kerkers.