# 5

      Toen ik na vijftien minuten aankwam bij mijn vestiging, bleek alleen Garrett er te zijn. Ik ging eigenlijk niet heel veel met hem om: hij was wel aardig, maar hij was in eerste instantie bevriend geweest met Alex en ik met Emily, tot hij en Emily een relatie kregen.
      ‘Hey there!’ riep ik terwijl ik mijn tas van mijn schouder liet zakken.
      ‘Hello,’ antwoordde hij, ‘are you done already?’
      ‘Yes!’ zei ik terwijl ik triomfantelijk mijn vuist in de lucht stompte. ‘What about you?’
      ‘I’ve got a class at five, but that’s about all I’ve got to do today.’
      ‘Lucky you.’
      ‘Nah, not so lucky, I think. It means I don’t see Emily nearly the whole day.’
      ‘But you see her every day, right? I imagine it would nice to be alone at some times.’
      ‘Yeah, you’d imagine. But, well, without her I just feel incomplete, you know?’
      Wouw, tot nu had ik nooit echt polshoogte gekregen van hoeveel Emily en Garrett nou voor elkaar betekenden… Het was iets om jaloers van te worden. ‘No, I don’t know exactly, but I do think I get what you’re talking about.’ In mijn gedachten zag ik Alex voor me. Hoe zou ik reageren als we een stel zouden zijn en ik hem een paar dagen niet meer zag? Oké, houd maar op, sprak ik mezelf gelijk tegen. Het was niet zo alsof hij en ik ooit een stel zouden zijn. Ik bedoelde maar, als je zag hoe hij was en dan naar mij keek… Ik maakte geen kans. Hij was veel te goed voor me. Er waren genoeg mooiere, betere, slimmere en grappigere meisjes die voor hem geschikter zouden zijn. Daarbij, wie zou nou ooit op zo’n manier van mij houden? Ik kon me niet voorstellen dat iemand dat ooit zou doen. Op sommige momenten wilde ik gewoon onder mijn dekens kruipen en de wereld niet meer onder ogen komen, omdat het zo rot voelde te weten dat niemand ooit op zo’n speciale manier van me zou kunnen houden. Ik zou nooit iemands Emily zijn, ook al wilde ik nog zo hard dat die persoon mijn Garrett was. Uit angst dat mijn gezicht voor zich sprak, liep ik de keukenhoek in om iets te drinken te halen. ‘Do you want something as well?’ riep ik.
      ‘A coke would be just fine,’ riep hij terug.
Ik schonk twee glazen vol en ging toen naast Garrett op de bank zitten. ‘There you go.’
      ‘Thanks.’ Een tijdje zeiden we niks en namen we zo nu en dan een slok van onze cola’s.
      ‘You know…’ brak Garrett de stilte. Hij keek me even aarzelend aan. ‘I’ve been thinking about proposing to her…’
      ‘Proposing as in asking to marry you?’
      ‘Yes…’
      ‘To Emily?’
      ‘Who else?’
      ‘Well, yes, of course that person would be Emily. I’m sorry, I’m just being silly. It just… Well, I don’t know. Seems a bit out of the blue? To me, at least.’
      Garrett glimlachte wat vaagjes. ‘Yes, well, I’ve actually been considering this step for a while now. I just love her so much and I really can’t imagine a life without her. I know she loves me as well and that she would never leave me or cheat on me, but I think marriage is another way of proving that, of reassuring that. Because at times I’m afraid she’ll find someone better than me. And I don’t want that. I wouldn’t know what to do if I didn’t have her with me.’
      Die Garrett toch. Eigenlijk had ik hem nog nooit zolang horen praten. Maar ja, je weet wat ze zeggen: stille wateren hebben diepe gronden.
      ‘I really don’t think you should be afraid of her leaving you. You truly are the love of her life. She doesn’t say it that often out loud, but I can tell from the way she behaves around you or when she talks about you. She wouldn’t trade you for the world.’
      Hij glimlachte. ‘So, what do you think about proposing?’
      ‘I think you’d make her the happiest girl on earth and that she’ll definitely say yes. You guys were made for each other.’