015

Scarlett POV:
Ik bracht de rest van de middag door bij de jongens op de bank. Niall bleek ook heel aardig te zijn, maar ik vermeed Liam het liefst nog wel. Hoewel hij wel mijn voet opgeknapt had en ik hem daar wel dankbaar voor was. Mijn voet zat nu in mooi roze verband. Ik vroeg me wel af hoe ze daar nou weer aankwamen in een huis met vijf jongens… Maar met Louis wist je het nooit.

Toen de zon onder begon te gaan, keek ik op mijn horloge. ‘Misschien moet ik naar huis,’ zei ik met een zucht.
Meteen protesteerden Louis, Zayn en Harry.
‘Jij gaat niet naar huis!’ zei Zayn gelijk.
‘Niet na wat er allemaal gebeurd is,’ was Louis het met hem eens.
Nu was het Liams beurt om me bezorgd aan te kijken. Hij en Niall hadden natuurlijk nog geen idee wat er allemaal gebeurd was vandaag.
Toch leek het niet of het vanmorgen was dat ik uit het raam van mijn slaapkamer sprong en helemaal overstuur in het park zat.
‘Maar ik kan toch niet hier blijven,’ grinnikte ik.
‘Je kan toch niet weglopen met die voet, dus we kunnen je best dwingen,’ grijnsde Harry.
‘Oh, en of ik dat kan!’ riep ik lachend en hinkte zo snel als mijn voet dat toe stond door de kamer.
Dat moest er idioot uit gezien hebben, want de jongens kregen alle vijf tegelijk de slappe lach. Opeens wankelde ik en stortte weer boven op Nialls zakken chips.
‘Au!’ riep Niall weer.
‘Niall, het is éten,’ hielp Zayn hem lachend herinneren.
Nu was het mijn beurt om niet meer bij te komen van het lachen. Wat deed ik hier in godsnaam met die idioten?
Louis en Zayn hadden gelijk gehad toen ze zeiden dat ze me een leuke tijd zouden bezorgen. Ik had in deze paar uur al meer gelachen dan de hele afgelopen paar jaren in pleeggezinnen bij elkaar.
Toen werd ik weer serieus. ‘En waar ga ik dan slapen?’ vroeg ik.
Vijf jongens riepen tegelijk enthousiast: ‘Bij mij!’ Vervolgens begonnen ze te bekvechten bij wie ik in bed zou belanden en ik vroeg me af of het wel een goed idee was dat ik het aan hun gevraagd had.
Het duurde even, maar Liam kwam eruit als de winnaar. Volgens zijn woorden had hij nog heel wat goed te maken en daar had hij een punt. Toch wist ik niet of ik hier nou wel blij mee moest zijn, maar ik vertrouwde Louis’ dat hij me niet bij Liam zou laten slapen als hij wist dat het geen goed plan was.
Op hoop van zege dan maar.