014

SCARLETT POV
Opeens voelde ik een warme hand op mijn schouder en geschrokken keek ik op. Recht in de bezorgde ogen van Louis.
‘Gaat het?’ vroeg hij zacht en knielde naast me neer.
‘Fantastisch,’ mompelde ik sarcastisch en veegde snel mijn tranen weg. Ik keek hem niet aan.
‘Je hoeft je niet te schamen als je huilt. Je hebt wel genoeg geleden,’ zei hij. ‘Luister, het spijt me voor Liam. Hij wist het niet en hij bedoelde het niet zo. We gaan je echt een leuke tijd bezorgen, I promise.’
‘Sure, Liam meende het vast niet toen hij me een stom sletje noemde,’ zei ik en voelde nieuwe tranen opkomen.
‘Hij meende het echt niet,’ antwoordde Louis. ‘Kom je weer mee naar binnen?’
Even keek ik naar zijn hand die hij uitstak en knikte toen.
‘Louis?’ vroeg ik voor hij de voordeur opende. ‘Mag ik je iets vragen?’
‘Tuurlijk,’ antwoordde hij met een glimlachje.
‘Neemt Harry wel vaker… dat soort meisjes mee? Ik bedoel, had Liam goede redenen Harry daarvan te verdenken?’
Louis keek me heel even zwijgend aan en knikte toen langzaam. ‘Hij neemt ze niet vaak mee, maar wel het vaakst van ons allemaal. Ik heb natuurlijk Eleanor, en Liam… tja… die hád Daniëlle.’
‘Had?’ vroeg ik. Het viel me op dat hij daar de nadruk op legde.
‘Ja… Dat verklaart waarom hij opvliegender is dan normaal. Liam is eigenlijk de liefste en beste luisteraar van ons vijven.’
Ik knikte. Sure.
Louis zag op één of andere manier dat ik me toch nog niet helemaal goed voelde en elk moment nog in huilen uit kon barsten, want opeens trok hij me in een knuffel.
Ik legde mijn hoofd op zijn borst en in stilte stroomden nieuwe tranen over mijn wangen. Zo bleven we even staan.
Toen ik mezelf weer hervonden had, maakte ik me voorzichtig los uit zijn omhelzing en keek hem dankbaar glimlachend aan.
Louis keek lief terug. ‘Misschien moet je je gezicht gaan wassen. De mascara zit op je kin,’ plaagde hij me en liep voor me uit naar binnen.
Ik zag dat de anderen nog in de woonkamer waren, maar ik keek Liam expres niet aan. Louis wees me zijn badkamer, waar ik even snel wat water in mijn gezicht gooide. Huiverend keek ik naar mijn spiegelbeeld.
Kijk nou naar jezelf, Scarlett. Bij het minste of geringste ga je huilen. Je bent een loser.
Dat was het moment waarop ik besloot dat ik wat harder zou worden en minder snel zou gaan huilen.