1.2| Return

De laatste dagen had ik onopgemerkt doorgebracht in Mystic Falls. Ik was onopvallend gebleven terwijl ik alles observeerde. Het was vreemd hier terug te zijn, terug door deze straten te lopen. Hoewel niets meer was zoals ik het me herinnerde, leek het wel alsof bij elke stap die ik zette ik veder teruge in de tijd werd gezogen. Dit was immers een plek waar zoveel emotionele waarde aan vast hing dat het niet meer normaal was. Vooral verkropte emoties vonden hier hun weg terug naar mij. Woede, haat, liefde en verlangen. Elke seconde die ik hier doorbracht verzwaarde de emotionele lading die met het gewicht van een vliegtuig op leek schouders leek te drukken. Hoewel m’n leven nooit makkelijk was geweest, had ik er bewust voor gekozen ‘to not flip the switch’, hoe moeilijk het soms ook was. Ik geloofde er ondanks alles nog altijd in dat dat de beste beslissing was. Ik wou mijn leven niet leiden zoals hen, ik heb dit leven nooit gewild. Ik had geen keuze. Maar het feit dat ik niet kon veranderen wat ik was, wou niet zeggen dat dat ook zo was voor wie ik ben en hoe ik mijn leven leed. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet had gemerkt hoe druk het al was geworden op straat met als gevolg dat ik in volle vaart tegen iemand aanliep.
‘Kijk uit waar je loopt,’ zei een vaag bekende mannen stem.
Het leek alsof mijn brein vandaag niet mee wou. Tegen de tijd dat ik een naam en gezicht bij de stem had geplakt en wou opkijken om te zien of ik het goed had, was de persoon al verdwenen. Toch was ik 100 procent zeker wie het was. Zo snel ik kon zocht ik mijn weg tussen deze mensenmassa. Terug naar het oude huis waar ik me zowat in verschuilde.