O19.

Pov Elvira

Ik word wakker van een geluidje. Ik kijk naast me en zie dat Niall nog slaapt. Dan bedenk ik me dat ik een sms heb, het zal m’n moeder wel weer zijn. Als ik ‘Louis’ op het display zie staan, schrik ik me rot. Ik open het bericht en als ik lees wat er staat, kan mijn geluk niet meer op. Ik spring op en ga op het bed staan. ‘NIALL! NIALL! ANNE WOKE UP, SHE WOKE UP!’ schreeuw ik. Slaperig kijkt Niall me aan. ‘What..’ zegt hij slaperig. ‘VAS HAPPENIN ELVIRA, VAS HAPPENIN NIALL, ANNE WOKE UP!’ schreeuwt Zayn als hij de kamer in komt rennen. Met z’n drieën staan we op het bed te dansen, in ons ondergoed. We lijken wel een stelletje debielen. Dan horen we de voordeur dichtslaan, het zijn Harry, Céline en Liam. Ze waren even in het ziekenhuis wezen kijken. Daisy en Naks zijn in de stad aan het winkelen. Ik hoor hoe Harry de sleutels op tafel gooit. Met z’n drieën rennen we naar de woonkamer. ‘Is she doing well?’ schreeuwt Zayn. Er stromen tranen over Céline’s wangen en Harry wrijft troostend over haar schouders. ‘Please, have a seat’ zegt Liam. ‘What’s going on?’ vraagt Niall. Na veel aandringen van Liam gaan we zitten op de bank. ‘Everything seemed to go really good, and they still don’t know what happened..’ verteld Liam. ‘Anne passed away’ zegt Céline. Iedereen is stil. ‘No, that’s impossible. She was going to recover! They made a mistake! She was doing really well, they must have made a mistake, I’m sure’ zeg ik hopeloos. Iedereen is totaal verbijsterd door het nieuws. Dit had niemand zien aankomen, het ging juist zo goed met haar. Ik merk hoe er tranen over Niall’s wangen stromen. Céline staat op en houdt me stevig vast. Niemand zegt wat. Ik moet even alleen zijn. Ik ga naar de kamer waar Anne en ik deze weken hebben geslapen, totdat ze bij Louis op de kamer ging natuurlijk. Haar koffer ligt daar nog opengeslagen op de grond, er liggen overal kledingstukken. Ik weet het nog zo goed, we ontmoetten elkaar toen we vier waren. We waren nu meer een soort van zusjes dan vriendinnen. We hadden veel meegemaakt. Ik was er altijd voor haar, en zij was er altijd voor mij. Dit was de plek waar wij zoveel hadden meegemaakt. Hier hebben we gepraat over Anne’s eerste date, haar eerste zoen, over de jongens, we hebben samen gehuild, samen gelachen. Het voelt alsof ze elk moment scheldend kan komen binnenlopen omdat Niall haar koekjes heeft opgegeten. En dat ik haar dan weer keihard uitlach omdat ze zich zo aanstelt. Dat ik dan weer die vernietigende blik toegeworpen krijg. Alsof alles weer normaal is. Maar het is niet meer normaal. Anne komt niet meer scheldend binnenlopen, Niall zal nooit meer Anne’s koekjes eten, Anne en ik kunnen nooit meer samen lachen, nooit meer samen huilen. Anne is dood.

Pov Niall

Er is nu net een dag voorbij sinds Anne’s dood. Hoe moeilijk het ook is, we moeten door. Liam en ik hebben bijna alles geregeld voor haar begrafenis. We hebben met haar moeder afgesproken dat ze hier in London wordt begraven, haar moeder zei dat dat haar wens was. Morgen is de begrafenis al. Ik merk dat Louis erg achteruit gaat. Hij is geen moment van zijn kamer afgekomen, eet niet, en wil met niemand praten. Met Elvira gaat het ook slecht, maar ze praat gelukkig wel. Het is nu elf uur ’s avonds en ik zit nog een paar laatste dingen te regelen voor de begrafenis. Ik ben benieuwd of Louis daarvoor wel z’n kamer uitkomt. Als ik klaar ben klap ik mijn laptop dicht en loop zachtjes naar mijn kamer. Zachtjes doen is eigenlijk helemaal niet nodig. Céline zit met Zayn te praten, over Anne waarschijnlijk. Zayn huilt heel hard, dat heb ik hem echt nog nooit zien doen. Louis zit op zijn kamer, met de deur dicht, Elvira ligt klaarwakker in bed, naar het plafond te staren, Harry ligt muziek te luisteren in bed, terwijl de tranen over zijn wangen stromen, en waar Liam is, zou ik eigenlijk niet weten. We hebben Daisy en Naks teruggestuurd naar huis. Dit is niet het juiste moment om over de videoclip te denken. Céline kon wel blijven, want ze heeft nu officieel met Harry. Ze ontkennen het allebei, maar ik zag ze gister toch echt zoenen. Officieel dus. Ik geef Elvira een kusje op haar voorhoofd. ‘I’m outside for a little while, I need some fresh air’ zeg ik. Elvira reageert niet, geen antwoord, geen enkel teken. Ik loop naar het balkon en kom daar Liam tegen. ‘Hey’ zeg ik. Liam kijkt om, maar geeft geen antwoord. Ik zie hoe er tranen over zijn wangen stromen. Het is vandaag extra moeilijk omdat Anne vandaag 17 zou zijn geworden. Ik wil huilen, maar niet waar Elvira bij is, ik moet haar troosten, zij niet mij. Dan merk ik dat alles er in één keer uitkomt. Ik huil heel hard. Liam slaat zijn armen om me heen. Morgen gaat een zware dag worden..