O18.

Pov Anne

Ik zit ergens op de grond. Het is overal donker om me heen en ik zie helemaal niks. Het is doodstil, op één geluid na. Een stem praat tegen me. Een zachte, mannelijke stem. Ik versta de woorden niet, maar het voelt goed. Dan voel ik dat iemand mijn hand vasthoudt. Ik probeer te bewegen om te kijken wie het is, maar het lukt niet. Ik doe m’n mond open om te antwoorden maar er komt geen geluid uit mijn keel. De stem blijft tegen me praten. Dan weet ik wie het is. Het is dezelfde jongen die naast me kwam zitten tegen de boom. Het voelt zo goed, zo vertrouwd. Waarom kan ik er dan maar niet achterkomen wie die jongen is?

Pov Elvira

Ik loop rondjes door de gang met een kopje koffie in mijn hand, wat ondertussen al weer is afgekoeld. Niall loopt achter me aan, maar ik sta geen seconde stil. Ik ben veel te zenuwachtig om ook maar één seconde stil te staan. Ik kijk door het raampje van Anne’s kamer. Louis zit naast haar bed, hij houdt haar hand vast en praat tegen haar. Roerloos ligt ze in bed. Niall komt achter me staan en pakt allebei mijn schouders vast. Hij begint ze een beetje te masseren. ‘Try to relax a bit, I know it’s hard, but come home with me..’ zegt hij. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch vind ik het moeilijk. Ik draai me om en kijk Niall aan. Hij pakt mijn beide wangen vast met zijn handen en geeft me een kusje op mijn neus. Ik pak zijn hand vast, kijk nog één laatste keer door het raampje, en loop dan richting de uitgang. Nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou vinden om iemand achter te moeten laten. Als we het ziekenhuis uitlopen, kijk ik nog één keer achterom. Niall trekt me zachtjes mee en samen lopen we naar huis. We zwijgen de hele weg, we denken allebei na over alle dingen die ons nu gebeuren. Als we het huis binnenstappen is het verdacht stil. Waar is iedereen? Er ligt een briefje op het aanrecht.

‘We’re gone, we thought you would like to have some time alone. We’re home late.

X Liam, Zayn, Harry, Naks, Daisy & Céline’

Ik glimlach naar Niall. ‘I think I’m going to lay in bed for a while’ zeg ik. ‘I’ll go with you’ zegt Niall terwijl hij m’n hand pakt. Ik ga in het warme bed liggen en kruip tegen Niall aan. Hij slaat zijn arm om me heen en staart een beetje naar het plafond. Ik merk hoe hij naar me kijkt en hoe er een glimlach ontstaat op zijn gezicht. Hij strijkt door mijn haar en even vergeet ik alles wat er gebeurt om me heen. Hoe moe ik ook ben, ik krijg het maar niet voor elkaar om in slaap te vallen. Mijn hoofd is op dit moment totaal leeg. Niall geeft me een kusje op m’n hand en ik voel een kriebel door mijn buik schieten. Het voelt superfijn. Eigenlijk voel ik me schuldig, Anne en Louis zijn in het ziekenhuis en ik lig hier lekker in bed. Ik weet dat Anne wel weer geneest, dat was zeker had de doktor gezegd, maar toch voel ik me schuldig. Ik besluit er maar niet teveel over na te denken. Dan sluit ik mijn ogen, en val in een zorgeloze, diepe slaap.

Pov Louis

Ik zit nu al drie uur naast Anne’s bed en ze heeft nog geen millimeter bewogen. Er is wel af en toe een zuster langs geweest die elke keer vertelde dat het goed ging met Anne. Toch vroeg ik me af waarom ze dan niet bij bewust zijn was. Volgens de zuster was dat omdat de kanker haar zo had uitgeput, dat ze nu al haar energie moest sparen. De zuster vraagt nog of ik iets nodig heb, maar ik schud m’n hoofd. Ik heb nu helemaal geen trek. Na tien minuten voel ik haar hand een beetje bewegen. Het zal wel een stuiptrekking zijn ofzo. Maar een paar seconden daarna gebeurt het weer. Hoopvol kijk ik wat er gebeurd. Dan opent ze langzaam haar ogen. Ze glimlacht, en ik glimlach terug. ‘Hey’ zegt ze. ‘Hey’ zeg ik een beetje ongemakkelijk. ‘You’ve been here so long, I heard everything you said. Even though it wasn’t really clear, but I heard you’ zegt ze glimlachend. Verlegen kijk ik naar de grond. ‘How do you feel?’ vraag ik. ‘Yeah.. actually quite good! A bit tired..’ zegt ze opgewekt. Ik glimlach, zo ken ik haar weer. ‘I’m going to recover really soon, Louis, I’m sure. Have you thought this from the beginning on?’ vraagt ze met een big smile op haar gezicht. ‘Yes, I have, you’re strong babe, that’s why I love you’ zeg ik trots. ‘Could you come and lay next to me again? Just like the last time?’ vraagt ze. Ik kruip naast haar in bed en sla mijn arm om haar heen. ‘Feels great to have you back, babe, I’ve missed you’ fluister ik in haar oor, en geef haar een kusje op haar slaap. Ze doet haar ogen dicht. ‘I’m still alive, but I’m tired so I close my eyes for a while’ zegt ze grinnikend. Ik moet lachen, dit heb ik het meest gemist, haar leuke grapjes. ‘So, when you’ll get home, we’re going to London city and I buy you all the clothes and shoes in the world. And after that, we go to a restaurant and we eat as many as possible. Then we go home, and wake everybody up because we drank too much and fall a hundred times’ zeg ik grinnikend. Een glimlach ontstaat op haar gezicht. ‘And then we’re going to make love a million times’ zegt ze met een glimlach op haar gezicht. Ik moet lachen. ‘Do you mind if I’m going to sleep for a few minutes?’ vraagt ze. ‘No problem’. Ik merk dat de piep van haar hart steeds langzamer gaat. In het begin schrok ik hiervan, maar de zuster vertelde me dat dit normaal is als iemand slaapt. Ze ziet er vredig uit als ze slaapt. Ik ben blij dat ik haar binnenkort weer mee naar huis mag nemen. Ik koop alles voor haar wat ze wil, we gaan weer samen lol maken en iedereen irriteren met onze flauwe grapjes. Ik moet lachen bij de gedachte. Het ritme van Anne’s hartslag maakt me rustig. Ik kijk even hoelaat het is op mijn mobiel. Elf uur al! Gelukkig mag ik dag en nacht bij Anne zijn. Ik hoef me niet aan de bezoektijden te houden. Dan denk ik opeens aan Elvira. Ik besluit haar even het goede nieuws te smsen.

Hey Curlzzzzz, Anne just woke up! She’s feeling really well. Tell the others please! X

Ik leg mijn mobiel weer weg en kijk hoe Anne ligt te slapen. Ze is zo mooi als ze slaapt. Dit is het meisje die mij over Hannah heeft geholpen, die mij vrolijk maakte als ik me niet lekker voelde. Ik dacht dat ik haar kwijt zou raken, maar alles komt goed. Ze moest eens weten wat ik voor haar verjaardag heb gekocht. Ik heb kaartjes gekocht voor het concert van Ed Sheeran in Frankrijk. Ik heb een hotel geboekt midden in Parijs, je hebt daar een prachtig uitzicht op de stad en de Eifeltoren. Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren. Ik heb er zelf ook zoveel zin in, vooral omdat ik met haar kan zijn. In gedachten verzonken hoor ik opeens een geluid. Ik weet niet wat het is maar het begint me nu wel een beetje te irriteren. Het klinkt als een soort piep. Ik kijk op de hartmonitor. Dan gebeurt hetgene waar ik al die tijd al bang voor was. De lijn die net nog bestond uit allemaal uitstekende pieken is veranderd in een oneindig lange rechte lijn. Anne is overleden, op 25 augustus 2011 om 23:12. Precies 48 minuten voor haar 17e verjaardag.