012

SCARLETT POV

Ik werd wakker van geschreeuw. Geen idee waar ik nu weer was beland. Met mijn geluk kon dat overal zijn! Gelukkig zag ik al twee bekende gezichten; Harry en Zayn. Maar er was er eentje die ik niet kende dus vroeg ik: ‘Jongens? Waar ben ik? Wie is die gek achter het stuur?’
Opeens werd alle aandacht op mij gevestigd. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Ze begonnen me allemaal te bestoken met vragen.
‘Ho stop! Ik versta er dus echt helemaal niks van! Misschien helpt het als jullie een voor een praten? Het is maar idee!’ zei ik er grijnzend achter aan.
Harry stak z’n hand op ‘Juf? Mag ik iets vragen?’
’Ja natuurlijk Hazza! Ga je gang,’ speelde ik het spelletje mee.
‘Hoe gaat het met je voet?’ vroeg hij. Ik fronste. Wat was dat nou weer voor vraag?
‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Waarom niet?’ Toen voelde ik de stekende pijn en keek met een ruk naar mijn enkel. Ik schrok toen ik het bloed zag, daarom dus.
‘Misschien moeten we je naar een dokter brengen, want dit lijkt me niet goed,’ zei Zayn.
Ik begon hysterisch te gillen. ‘Nee! Nee, dat hoeft niet!’ Ik was als de dood voor dokters.
‘Je hebt geen keuze,’ vond Harry.
Ik rammelde wanhopig aan de deur van de auto, maar Harry pakte mijn pols vast.
‘Ik ga níét naar de dokter!’ krijste ik.
‘Dat ga je wel!’ reageerde Harry.
‘Niet!’
‘Wel!’
‘Niet!’
‘We-!’
‘Stop it!’ schreeuwde Louis, die tussen ons beiden kwam. ‘Als ze echt niet wil, gaan we niet naar een dokter. We kunnen je er moeilijk aan je haren naartoe sleuren. Maar als je voet over een week nog zo is, gaan we wel naar een dokter.’
Ik knikte braaf. Over een week zou ik ze waarschijnlijk toch niet meer zien.
We reden een tijdje en toen stopte de auto opeens. ‘LOUIS! Zeg het de volgende keer even voor je stopt, ja?’ blies ik.
’Sorry, mijn fout!’ grijnsde Louis, terwijl hij naar mij keek door de achteruitspiegel.
‘Let liever op de weg!’
Ik opende het portier en stapte uit. Toen ik ging staan, voelde ik mijn voet steken en vloekte binnensmonds.
‘Gaat het?’ Zayn keek me bezorgd aan.
Nog voor ik antwoord gaf, voelde ik hoe ik werd opgetild. ‘Louis! Zet me neer!’
Louis ging onder me helemaal stuk. ‘Hoe wist je in godsnaam dat ik dat was?’ vroeg hij tussen het lachen door.
‘Jij bent de enige die idioot genoeg is om mij over z’n schouder op te tillen!’ lachte ik.
Louis nam me mee een huis in en gooide me daar op de bank. Bovenop allerlei spullen.
‘Au!’ klonk er heel hard.