Runaway 2

Mijn voeten voel ik niet meer. De pijn is vergaan en de leegte in mijn hart maakt plaats voor angst en afgunst. De koude nacht slorpt mij en mijn moeder op in het duister. We proberen ons te verweren, maar met de weinige kleren dat we aan hebben lukt het maar moeizaam. "Lumos". Aan de punt van mijn moeders toverstaf verschijnt er een klein lichtje, net genoeg om enkele meters vooruit te kunnen zien. Duistere types sluipen beangstigend langs de muren. Ze staren ons aan met hun lege, donkere ogen waarvan ik rillingen krijg. Ik stap wat dichter tegen mijn moeder aan en neem haar arm stevig vast. Wanneer we de Lekke Ketel instappen, zijn mijn vingers blauw van de koude. Mijn ogen zijn waterig en mijn neus is bloedrood. In de hoek zit een tamelijk grote man met lange haren en een donkere baard. Zijn gezicht wordt verlicht door het kleine kaarsje in het midden van de tafel. Mijn moeder neemt me bij de arm en trekt me de hoek in. "Hagrid, ben jij dat?" De man kijkt op, waarbij er een glimlach op zijn gezicht verschijnt. "Delia, dat is lang geleden!" Hagrid, zo was zijn naam, staat op en geeft zijn grote hand aan mijn moeder. Ze plaatsen zich rond de tafel, maar ik neem een stoel en zet me voor de oude, verroeste kachel. Hun lippen bewegen, maar ik kan niet horen waar het over gaat. Soms dringen woorden zoals gevaarlijk, dooddoeners of je weet wel wie mijn gehoor binnen. Ergens klimt de angst voor het kwade weer naar boven. Ik weet niet wat mijn moeder misdaan heeft waardoor ze achtervolgt zou worden. Nooit heeft ze me iets over haar verleden verteld. Over wie haar ouders zijn, wie mijn vader is of waar ze vandaan komt. Mijn moeder haar leven is een groot mysterie waar ik een klein deel van uitmaak. Ik zie dat Hagrid een zakje munten op de tafel zet en mijn moeder het moeizaam overneemt. Daarna staat hij recht, wenst ons nog een goede avond en loopt dan met grote passen de deur uit. "We kunnen hier de nacht doorbrengen. Hagrid heeft ons geld genoeg gegeven voor een overnachting en wat eten." Ik knik en volg haar gehoorzaam naar de kleine kamer op de eerste verdieping. Vermoeid van het lange zwerven val ik naast mijn moeder, die onrustig ligt te woelen, in slaap.