GM - 11

Paio kwam langzaam weer bij bewustzijn. Geschrokken keek hij zijn winkel rond. Tranen van woede stroomden over zijn wangen.
“Waarom ik, in hemelsnaam, waarom ik?”, snikte hij. “Ik heb nooit iets verkeerd gedaan.” Plots schoot hij overeind en begon het puin te doorzoeken. Hij zuchtte opgelucht toen hij vond wat hij zocht: het begin van een prachtige jurk, die hij maakte voor het meisje waar hij van hield. Hij drukte de jurk aan zijn hart, en kalmeerde hierdoor. Echter, stilaan begon hij te beseffen dat hij iets moest doen aan de hele situatie, anders zou hij haar alleen maar in gevaar brengen als hij naar haar toe ging. Paio besloot meteen te vertrekken, op zoek naar de verdwenen mensen en natuurlijk ook de dader.

Die avond gingen de dorpelingen samen met de schout naar Paio’s huis. Hij bleek echter verdwenen te zijn.
“Verdomme, die schoft is gevlucht”, riep de slager kwaad.
“Hij had blijkbaar een hardere kop dan we dachten”, vloekte de bakker.
“Dan kunnen we hem dus niet arresteren”, zuchtte de schout. “Jullie hadden beter de wacht kunnen houden. Zorg dat je hem terugvindt.”
“Wees maar zeker”, gromden verschillende dorpsbewoners tegelijk.