Runaway 1
"Vluchten, dat is het enigste wat we doen. We vluchten voor de duisternis, voor het kwade dat ons achterna zit."
- Twee handen nemen me gehaast vast en dragen me mee naar beneden. Nog steeds slaapdronken lig ik in de armen van degene die me uit bed heeft gehaald en probeer voorzichtig mijn ogen te openen."Mam?" "Aïsha, alstublieft, nu niet." Ze zet me in de zetel en gooit nog wat kleren in de lederen koffer die op haar bed open ligt. Mijn vader komt met angst in zijn ogen de kamer ingelopen en fluistert wat in mijn moeder haar oor. "Aïsha kom, we moeten gaan." Ik reik naar de hand van mijn vader en wordt weliswaar meegesleurd naar buiten. Mijn benen zijn niet snel genoeg, waardoor ik meerdere keren achter elkaar struikel en mijn vader me weer - door aan een arm te trekken - recht zet. "Papa, papa. Wat gaan we doen?" Mijn ouders blijven zwijgend naast elkaar lopen, of beter gezegd rennen en kijken de hele tijd in het rond. Net alsof iets hen achtervolgt en ieder moment kan aanvallen. Mijn vader houdt zijn staf angstvallig verborgen onder zijn mantel, maar wel klaar om hem te gaan gebruiken. Een verschrikkelijke schreeuw vult de kille nacht. Beiden draaien we ons om en ik zie mijn moeder aangevallen worden door een zwarte weerwolf. "Deliaaa!" Mijn vader trekt zijn toverstaf en stuurt een lamstraal op het wilde beest af. "Ren! Breng jezelf en Aïsha in veiligheid. Ik red me wel." Mijn moeder neemt me bij de hand en trekt me snel, maar voorzichtig met zich mee. Enkele keren is het nodig haar toverstaf te gebruiken, maar ze krijgt ons toch nog de bus in. We worden gelukkig niet achtervolgd, waardoor mijn moeder zich neerzet op een bed en ik weer in slaap val op haar schoot. Waar de nachtmerries me niet met rust laten.
"Aïsha, loop nu toch eens wat sneller door. Je weet dat we nog niet kunnen rusten. Heb nog even geduld." We lopen nu al uren door de straten van Londen, op weg naar een cafeetje waar iemand op haar zit te wachten.
"Aïsha, loop nu toch eens wat sneller door. Je weet dat we nog niet kunnen rusten. Heb nog even geduld." We lopen nu al uren door de straten van Londen, op weg naar een cafeetje waar iemand op haar zit te wachten.
Reageer (2)
leuk!!!!
1 decennium geledensnel verder
je hebt er weer een dan bij;)
XX
Wieeee
1 decennium geledenFantastisch.
Ik ben fan